Eindelijk begint t hier weer op Spanje te lijken. De deur staat open, mensen zitten weer op het terras van de bar.Het weer is goed van slag geweest. Van de week zag ik op de Facebook pagina van
Marisol dat er in Roncesvalles wéér sneeuw was gevallen. Ze hebben er daar schoongenoeg van..
Hier beginnen de dagen weer hard te gaan. Ik ben hier nu een week, en heb het juiste hospitalera\'s ritme te pakken. De enige verandering is dat mijn middagslaapje een WiFi- uurtje in de bar is
geworden. Ook heel ontspannend. Een paar spelletjes Wordfeud, o.a. Met Erik in Jesus Pobre en Nelleke op de Zijderoute.
Halverwege ben ik alweer. Eergisteren is er een nieuwe Hospitalero bijgekomen, Jordi. Omdat Maria, die door sommige pelgrims de generaal wordt genoemd, ook Catalaans spreekt, hoor ik die taal hier
meer dan \"normaal\" Spaans. Het lijkt overigens erg op het Valenciaans, dus verstaan kan ik t wel. Ze voelen zich helemaal geen Spanjaarden...
Verdiend, want t was druk druk vanochtend, om half 3 was de herberg al vol. En als ik iets vervelend vind dan is het wel nee zeggen, en al helemaal tegen vermoeide pelgrims, die hun bed verdiend
hebben. Tussendoor werd er, bijna onder mijn neus, nog een mobiel van een Italiaan gestolen, die hing op te laden tussen de schoenen en de stokken. Ik had al een \" niet pluis\" gevoel bij de man,
die daar op iemand zat te wachten. Er gebeurt dus weer van alles. Gisteren raakte ik hier in de bar aan de praat met een Duitser, die \'s ochtends nadrukkelijk om een benedenbed had gevraagd. Drie
keer gescheiden, van al de drie vrouwen een kind. Dat hoefde hij hier niet te verwerken, maar waar hij elke dag over piekerde was, lukt t me vanavond om weer een benedenbed te krijgen. Als kind was
hij uit een bovenbed gevallen. Iedereen heeft hier zo zijn geschiedenis...en ik houd van mensen, hun geschiedenis en praten...
Hard werken: om 5.30 op, en vanaf dat moment ben ik continue bezig geweest. Nu zit ik even met een lekker biertje in de bar tegenover de herberg, waar ze WiFi hebben. Ontbijt voor hongerige
pelgrims, bedden verschonen, bedden aanwijzen. Het gaat maar door. Nu is de herberg vol, er liggen vanavond zelfs pelgrims in de computerruimte op matrassen op de grond.
En regelmatig vraagt iemand om een deken, omdat t zo koud is. Vanochtend had ik even tijd om over de markt te lopen, prachtig, de huerta/ groententuin van Spanje. Wat een kleuren, mooi
fruit/vruchten en noten, bloemen, lentejas enz. enz. Daarna nog even de kathedraal in. Heerlijk, zo\'n stad waar je je een beetje thuisvoelt omdat je er al eerder twee weken woonde.
Toen ik gisteren met de trein Spanje doorkruiste, van de oostkust naar -bijna- de noordkust, zag ik de snelheid van de trein stijgen, naar boven de 300 km., en de temperatuur dalen, naar 11/12
graden... Brr. Heb vandaag alle laagjes die ik in m\'n koffer heb over elkaar heen aangetrokken.
Hier zit ik weer in de herberg van de zusters Benedictinas. Sor Ana Maria is prominent aanwezig, zwaaiend met haar sleutels en slechts Spaans sprekend. Ik sta weer op de vertaalstand, dat is meteen
raak. Heerlijk dus. Een veel groter team dan 2 jaar geleden, we zijn met z\'n vieren. Er is niet veel veranderd, alleen moeten de pelgrims nu 5€ voor hun bed betalen, i.p.v. een donativo. En.. Elke
ochtend, een half uur voor de opening van de herberg, worden we bij de nonnen verwacht, voor wat stichtelijke bijscholing. Besos desde Leon.
Heerlijk, dat zal ik missen.Elke ochtend na t opruimen en schoonmaken, terwijl de laatste droger nog draait, stap ik op t fietsje dat hier staat. De velden door, langs pelgrims fietsend, ze een 'buen
camino' wensend , kijkend of ik herkenning heb. De platanen langs t pad zijn flink gegroeid sinds 2009. Nog even en ze geven heerlijk schaduw aan de pelgrims van de toekomst. Hier vòòr de herberg is
een mannetje in een blauwe overall de platanen aan t snoeien. Jammer zo vroeg in de herfst, ze zien er opeens onappetijtelijk uit. Maar ik heb er deze weken lekker onder gezeten,vaak met een biertje
in de avondzon. Vandaag is er voor het eerst een mild regentje, je ziet de pelgrims twijfelen, doe ik een cape aan, ja of nee. t Is heel benauwd,dus als je t kunt vermijden.. Morgenochtend vertrek ik
hier weer, met m'n rugzak naar t verlaten stationnetje waar 2x per dag een trein naar Sahagun gaat, en van daar via Madrid naar huis. Weer veel gezien, gehoord, geleerd. Hasta la proxima..
Vanochtend om 8.15 uur zat ik even aan tafel bij èèn van de laatste pelgrims (om 8 uur moet iedereen weg zijn) een theoloog uit Noorwegen. Hij zat te genieten van spaanse kaas en worst, en straalde
van tevredenheid. Een duidelijk erudiet man, die even later vertelde dat hij de Camino liep tègen de zin in van zijn dokter en z'n vrouw , omdat hij een paar jaar daarvoor een hersenbloeding had
gehad. Gisteravond kwam ik hem in de bar tegen en hielp hem bij z'n bestelling, hij wilde iets Vermouth-achtigs on the rocks. Dus raadde ik hem aan een Pacharan te proberen. Hij kreeg een klein
glaasje van de barman. Vanochtend moest ik dus opschrijven hoe je een Pacharan con hielo bestelt. We raakten in een leuk gesprek, mensen vertellen je heel wat op de Camino. Hij had wel moeite met de
onwil van spanjaarden om een andere taal te spreken. Vaak probeerde hij t eerst in t engels, daarna in t duits en zei: nu heb ik gewoon besloten om noors te spreken en soms werkt dat nog beter. Het
is natuurlijk waar, het is hùn land, en je moet je best doen. Maar in Noorwegen krijgen we steeds meer werkeloze spanjaarden, die alleen maar hun eigen taal blijven spreken... Mijn mede-hospitalera,
die dit werk toch ook vanuit een zeker idealisme moet doen, bemoeit zich bijna alleen maar met spanjaarden, en gebruikt bij t inschrijven slechts haar eigen taal, geen woordje engels....
Tja, dat valt niet mee, om tussen die schreeuwende spanjaarden aan de bar een verhaaltje te schrijven.. Alleen maar verhitte mannen om mij heen, die drinken, pinda's pellen en de schillen op de grond
gooien. Dat doe ik dus nu ook, t kost me wat moeite, maar je moet alles ( of zoveel mogelijk?) èèn keer doen in je leven. Ze zijn wel al aan me gewend hier, want ze hebben een goede WiFi -verbinding,
en twee keer per dag kom ik aanschuiven met m'n Padje onder de arm. Het hospitalera- werk blijft fascinerend, een uitstekende manier om Spanje te leren kennen. Vorig jaar die prachtige stad Leon, nu
dit slaperige dorp. Ben bevriend met alle 80-jarigen hier, vandaag werd er zelfs èèn een beetje opdringerig toen ik zo onverstandig was om te vertellen dat ik alleen ben, ik moest maar bij hem komen
wonen. Grappig is ook, dat ik allemaal 'dubbelgangers' langs zie komen tussen de pelgrims. een Joop, een Jaap, een Antoinette, zelfs een Roland en dan vraag je je af, waar loopt er iemand rond die
straalt wat ík uitstraal... Vandaag hadden we ook de eerste pelgrim met 'bedbugs'. Een jong meisje uit de USA, ze durfde bijna niet binnen te komen. We hebben alles ontsmet, gewassen, en haar vooral
verteld dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen. Je zult maar als twintigjarige aan de andere kant van de wereld rondlopen en dat probleem moeten overwinnen..De camino is vol verrassingen..
Vanmiddag toen de herberg vol was, ging ik even een stukje fietsen op de mountainbike die we hier hebben. Eigenlijk met de gedachte om een leuk veldboeket te plukken, maar er was werkelijk niets te
vinden. Alles is dor, maar mooi, goudkleurig zelfs, vooral aan t eind van de middag. De huizen zijn van leem, steentjes en stro zit erin. Prachtig, je mòet t aanraken. Ik kan me herinneren dat ik
tijdens mijn Camino een foto heb gemaakt van de huizen in de bocht, waar ik nu elke avond met de pelgrims naartoe loop, om ze de zonsondergang over de lagune te laten zien.Elke keer weer een
betoverend moment, die rode bal, op de achtergrond de Picos de Europa. Gelukkig is de andere Hospitalera aangekomen, ze komt uit Zaragoza. Een leuke vrouw , ongeveer mijn leeftijd. Je bent wel erg op
elkaar aangewezen, vanaf het moment van de kennismaking slaap je, en leef je de hele periode samen. Jammergenoeg voor haar spreekt ze maar 2 woordjes Engels en Frans, de buitenlanders zijn in oktober
op de Camino in de meerderheid.
