's Avonds laat toegevoegd...

't T shirt is dus naar beneden gewaaid, en voordat ik de stad inging, moest ik naar de "manager" , in net pak, om bij kamer onder ons, t shirtje van het terras te vissen. Hij hing uit t raam om mijn knalrode Hola -shirtje te pakken! Het advies van Gerard om gewoon een lijntje te spannen in de kamer en de airco aan te zetten, en vervolgens een pilsje te pakken, zal ik onthouden. Overigens is het plein voor de kathedraal BEELDSCHOON MET VERLICHTING .

Aan in Zaragoza

Het raam staat open, de blikkige klokken van de Kathedraal Pilar slaan vier, m'n gewassen Tshirt hangt vervaarlijk te wapperen buiten t raam boven t binnenplaatsje van Hotel El Principe . Wanneer en waar je je was doet, en vooral hoe hem droog krijgt, is altijd een heel item op de Camino. En eigenlijk makkelijker op de Camino Francès met z'n herbergen en waslijntjes, dan hier, met de hotelletjes die er niet op ingesteld zijn. Een belangrijk punt om te bereiken, deze grote stad. We deden t laatste stukje met de bus, want die voorsteden zijn een ellende om in te lopen. Vergelijkbaar met Burgos, waar bijna iedereen een beetje smokkelt. Zometeen naar de Kathedraal, ik was hier al met Wouter, en weet dat hij prachtig is. Volgens Wikipedia moeten we vanavond nog even t plein over, omdat de verlichting zo mooi is.

Een beetje Don Quichot vandaag....

Soms bijna leunend tegen de wind, vochten wij ons 18 km lang van Quinto naar Fuentes de Ebro. Langs de spoorlijn, dan weer door bamboebosjes, langs watertjes en kanaaltjes. Rust zoekend in verlaten huisjes, even geen wind... Je kunt je afvragen voor hoeveel kilometers mèèr dit telt, als je soms bijna stil staat of dreigt van een brug afgeblazen te worden.Een oud mannetje met stok die ik hier in Fuentes voorbij liep zei" que mal dia ", maar ik antwoordde dat ik al lang blij was dat het niet regende. Twee dagen zitten er dus weer op, gisteren was een erg mooie en afwisselende wandeling, veel stukjes Ebro, mooie stenen, heel gevarieerd , veel te zien. We zitten boven de 200 km., alles werkt nog en morgen zijn we in ZARAGOZA , dat is wel een mijlpaal.

Een muggenkoor zingt om onze hoofden, ter ere van Irma's verjaardag...

Gisteren liepen we een onbedaarlijk saaie route. Lange rechte stukken, met veel onregelmatige stenen, weinig natuurschoon en voor t eerst geen zon. Bij een rustpauze waren ze er opeens, de muggen!! We werden letterlijk besprongen, ze staken door alles heen. Het moet er niet uitgezien hebben, die twee vrouwen daar op de hoogvlakte, zwaaiend met armen en benen en hun stokken. Maar goed, gisteravond hebben we bij de Farmacia in Escatron een sterk middeltje gekocht, waardoor ze nu alleen nog maar kunnen zingen. Vandaag was overigens een prachtige tocht, veel omhoog en zwaar omlaag, met beeldschone uitzichten op de Ebro. Sastago, waar we nu met een kopje thee allebei verbeten op ons padje zitten te tikken, wordt aan twee kanten door de Ebro omgeven, en het water stroomt er ook onderdoor, al sinds eeuwen. Wat een land toch, mijn Spanje.... Als je zo wandelt, leer je veel, veel kijken en zo nu en dan eens wat vragen, aan een boertje of in een barretje. Besos.

Met vers geplukte mistletoe en de schelp van Charlotte in de rugzak...

Gisteren was een dag met t thema "geen". We kwamen in een Hostal in Fabara waar geen wiifi was, geen warm water en geen wc papier. Een verlaten dorpje , voor de deur staande belden we de eigenaar, die onderweg was naar Barcelona, en wel even iemand met de sleutel zou sturen. Een oostblokse ( er zitten veel buitenlanders in dit gebied), wees ons onze kamer. Leuk oud huis, zelfs knusse borduurseltjes aan de muur, maar, toen ze weg was bleek er dus van alles niet in orde te zijn. De eigenaar kon vanuit z'n auto ook niet veel doen. Por la tarde in Spanje, vergeet t maar. Geen loodgieter meer te bereiken. Dus maar weer eens koud gedoucht, t echte Camino-gevoel. Vanochtend was er bij de bar geen pan tostada te krijgen, maar op t pleintje op een klein marktje, kochten we heerlijke kaas en worst, en brood bij de panaderia. Daarna op stap voor een stevige etappe van 21 km. Over een stuk hoogvlakte , warm, maar met veel moois om ons heen, lekkere rustpauze 's onder bomen met de schoentjes uit. Duizenden mieren kruisten mijn pad, of ik het hunne..., ik probeerde er zoveel mogelijk overheen te stappen. En nu hier, in Caspe, is er gelukkig wel een lekker warm badje, waar ik nu in ga.....

Batea

Ja, ja , Als t goed is zitten we nu boven de 100 km. Zwoegen en zweten. Maar aan de andere kant ook bermen vol mooie plantjes, anemonen, thijm, cistus, etc.etc. Eigenlijk dezelfde dingen als in Javea. Een vriendelijke tuinierende Zwitserse in de Ebro Delta vertelde ons dat daar het microklimaat begon. We leren veel onderweg. Batea is een mooi stadje, klein, maar met veel prachtige oude huizen, bogen, en doorkijkjes. We moesten ons bij het "ayuntamiento" ( stadhuis) aanmelden.. Een middeleeuws gebouw, hypermodern van binnen, op de vloer van de lift het wapen van de stad. Een caminostempeltje, en t meisje loopt mee naar de herberg, waar we bijna alleen zijn. Morgen om 8 uur moeten we de sleutel weer op het stadhuis afleveren. Hasta manana.

Gandesa

Net terug van een terrasje, 18€ voor 2 personen, 2 glazen Terra Alta pp. Een dag weer.... Vanochtend moesten er veel beslissingen genomen worden, gaan we wel of niet 26 km.lopen, eerst wilde ik wat bagage opsturen , spullen bedoeld voor de koude, die er de komende weken niet is. En elke kilo vertienvoudigd in loop van een dag. Dus naar Correos, open om 9 uur, voor een pakketje van 1,5 kilo, richting Javea. We moesten 2 uur wachten voordat de dame achter haar loketje kroop, ze was naar de dokter geweest. Muy espanol. Inmiddels had ik gebeld naar een taxibedrijf, of ze ons eventueel in Fontacalda zouden kunnen ophalen. Geen probleem. Dus aan de slag. Tientallen tunnels, doorkruist met koplamp, van een oude spoorlijn. Warmte, prachtige uitzichten op de Ebro, beeldschone natuur . Maar die voetjes... Dan Fontacalda, eindelijk. Een soort Romeins bad, hoog in de bergen, water van 28 graden. Maaaar, geen verbinding, dus geen taxi. Toen we net ons badpak aan wilden trekken, zag ik twee Spaanse vrouwen aan de overkant lopen. Onze reddende engelen, ze woonden in Lleida, en wilden ons wel meenemen naar Gandesa. Wat een geluk. Vrolijk babbelend reden we heel hoog de berg op, en daarna met adembenemende uitzichten door haarspeldbochten naar beneden. Kusten elkaar ten afscheid in Gandesa.

Xerta, in een bocht van de Ebro

Vanochtend weggelopen uit Tortosa, waar we gisteravond heerlijk op een terrasje buiten hebben zitten eten, lekker, lekker, amanida (ensalada op z'n catalaans) met geitenkaas en gegrilde Rape (zeeduivel). We lopen al twee dagen langs kanalen die de groentetuintjes bevloeien met het water van de Ebro. Heerlijk om zo nu en dan je voetjes in te hangen, want t is 32 graden, en dat maakt t wandelen zwaar. Om 11 uur vanochtend kwam er een eufoor moment, ik kon de Ebro in! Badpakje aan, fluitende vogeltjes, die mooie koele rivier, en toen ik weer naar boven geklommen was ging de mobiel: Rogier die me overrompelde met de opmerking dat hij me wil bedanken voor alles, zeg ik t goed?wat ik voor hem betekende, deed, in z'n leven.. Hoezo, waarom nu opeens Rogier? Ja, omdat t Moederdag is. Als je de Camino St. Jaume loopt, vergeet je dat even. Nu zit ik met al weer m'n tweede biertje in de eerste herberg, tot nu toe hadden we hostales. Er moeten belangrijke beslissingen genomen worden: lopen we morgen 26 km door tunnels met deze warmte, of breken we t in tweeën.... Eerst m'n blaar doorprikken.