alomenosconsume
..Dat is de Wificode die ik in dit wegrestaurant moet gebruiken. Ik ben op de terugweg. Pittige dagen waren t . Vanochtend om elf uur was de overdracht in de bibliotheek, we gaven onze sleutels aan de opvolgers en aten met elkaar in la Posada. Tussendoor dronken we nog even een kopje koffie bij Sabine, waar t druk was. "Kijk eens Inge", riep Gerard, wijzend naar iemand achter ons. Lachend kwam Juan Carlos op ons af. De Prior, die inmiddels bisschop van Vitoria Gasteiz is geworden. Drie dikke zoenen kreeg ik, de eerste keer in mijn leven dat ik door een Bisschop gezoend ben. Wat hebben we veel leuke momenten met hem meegemaakt. Racend door de Pirineos, naar de stiertjes in Pamplona, koffie drinkend in Frankrijk. Soms vragen mensen waarom ik dit werk doe. Het is een dagelijkse uitdaging, bijna niets is voorspelbaar. Koukleumende mensen helpen hun formuliertje in te vullen. Een huilend meisje troosten dat verteld dat ze de Camino loopt voor haar vriendin die op 23-jarige leeftijd aan kanker is overleden, ze loopt met 2 armbandjes om, en laat twee pelgrimspassen stempelen. In onze keuken rijst halen voor een Rus die een natte mobiel heeft. ..enz...enz... Nuttig zijn, het voelt lekker. Ik heb mijn alcoholvrije biertje op en ga de Jetta weerstarten. Morgen een luie dag met mijn poezekind.
Prendre ses cliques et ses claques...
Vanmiddag in de drukte aan de receptie leerde ik deze Franse uitdrukking, en t is dus iets wat we hier steeds zien gebeuren: je spullen bij elkaar schuiven en doorlopen. Marisol, de Spaanse waar ik al jaren mee samenwerk, en ik hebben t meteen op onze harde schijf opgeslagen. Marisol is erg ontvankelijk voor al die talen, ze moet natuurlijk ook wel, met elke dag zoveel nationaliteiten in huis. Ooit telde ik er 26 op één avond.Ook wij hebben haar wat leuke Nederlandse woordjes geleerd: tsjonge, jonge, lekker ding, en .. erg belangrijk hier: de overloop. Hier op deze historische plek, waaral sinds het jaar 1000 pelgrims ontvangen worden heet de winterherberg ook voor de Spanjaarden " de Overloop" . Niet alleen Marisol , maar ook haar veel jongere collega's Juanpé, en t lekkere ding Dani die haar afwisselen, roepen als de bedden hier vol zijn: Inge, DE OVERLOOP . Dat zijn dus twee kleine, scharrige zaaltjes in het Monasterio zelf, waar we heen gaan als het gebouw waar we nu werken,sinds 2010 in gebruik,vol is. Zelf sliep ik daar trouwens ook toen ik mijn Camino begon.En, t maakt ook niet uit, als pelgrim leer je met elk bed of matrasje blij te zijn. Gisteren hadden we trouwens een leuke pelgrim, een witte labrador, die in t fietsenhok mocht slapen toen zijn bazin het Pelgrimsmenu ging eten, en daar zonder protest bleef tot vanochtend de deur weer openging.
Daar boven in de bergen...
Tja, echt goed is de Wifiverbinding hier niet, zelfs 's nachts als de 257 pelgrims die we weer aan een bed hebben geholpen, braaf liggen te slapen, lukt t me in bed naast Nederbelg Thea niet, om mijn verhaaltjes op te slaan. Dus draai ik me dan zuchtend om en ga lekker slapen. Nu heb ik mijn IPadje meegenomen naar Casa Sabina, waar we heerlijk in de zon koffie hebben zitten drinken, en t lukt. Terwijl Thea en ik aan de bar 3 café americano en 3 con leche stonden op te halen, kwam de postbezorgster binnen. Een strak jong meisje , met een Correos-T-shirtje, en haar hond aan de lijn, deed hier haar rondje , en reed weer weg in haar auto. Een week zijn we hier alweer, en er zoemen zoveel verhalen door mijn hoofd die ik op zou kunnen schrijven. 2 Dagen geleden bijv. was t hier de dag van de "Franceses" . Onderweg naar de kofffie hoorden we al de gezangen, de deuren van de kerk stonden wijd open . Binnen en buiten zaten en stonden mensen met blaadjes tekst in hun handen te zingen. Voor de kerk stonden ze in de regen, onder paraplu''s. Ontroerend mooi. Basken houden van zingen, zei mijn buurvrouw die ik probeerde uit te horen. Dit waren de Basken uit Frankrijk, die hier 1x per jaar voor deze dag naartoe komen, vaak te voet. Voor deze mis, met daarna een lunch, vaak meegebracht, en soms gaan ze dan weer te voet terug. Een bijzondere taal toch dat Baskisch, ik ben een talenfreak, maar kan er niets uit halen. Kan t alleen herkennen door al die x-en die erin zitten. Vandaag is t weer een feestdag: de Dia de Navarra. De prachtige blikkerige klok van onze kerk gaat maar door met luiden..Lunchen om 1 uur, en dan weer aan de slag.
Twee (over)volle dagen..
Als ik er over nadenk, kan ik me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit een dag in mijn toch al redelijk lange leven zolang continue en zo hard gewerkt heb. Vanochtend begon ik 6 uur, en ben bijna onafgebroken tot vanavond 10 uur bezig geweest. Het is de achtste keer dat ik hier in de herberg werk, maar deze stroom van pelgrims heb ik nog nooit eerder meegemaakt.. 's Middags al zien we met angst t moment tegemoet dat we de doodvermoeide pelgrims die de zware tocht over de Pirineos gemaakt hebben,moeten vertellen dat onze 250 bedden vol zijn en we hun geen andere oplossing kunnen bieden dan naar Burguete door te lopen, of een taxi te nemen om verderop naar een bed te zoeken. En dit allemaal omdat het Govierno van Navarra besloten heeft dat we geen gebruik meer mogen maken van t Campamento . Vanaf het moment dat Marisol zich verheft en dit in t Spaans en Engels meldt, wordt t pas ècht werken. Een wirwar van mensen, een rij die tot aan de achterdeur staat, bespringt ons met vragen in t Spaans, Frans, Engels, Duits. We moeten taxis regelen, oplossingen aandragen, t houdt niet op. Koreanen die maar 3 woorden Engels spreken willen nog even hun pelgrimspas laten stempelen voordat ze op t laatste moment in de taxi springen. En ondertussen gaan de gewone dingen door: de vrouw die bezorgd al urenlang op haar vriendin zit te wachten die maar niet ui de bergen komt, breng je een kopje thee .De stapels was moeten ondanks de 2 kapotte machines weggewerkt worden, pelgrimspassen gestempeld. Gisteren was er een heel bijzonder moment: een Belgische zangeres van de Opera in Brussel vroeg of ze in de kerk mocht zingen. Na veel gezoek vond ik Valentin in de kerk, die ook nog eens frans bleek te kunnen spreken. In de pelgrimsmis zong ze 's avonds een beeldschoon Ave Maria , haarzuiver..En dan is alles weer gelukt, kunnen del lichten uit , en drinken we tevreden met ons leuke team (met z'n zevenen zijn we), een heerlijk glaasje wijn, lachen en halen verhalen aan over devoorbije dag.
En frente...
Vanochtend om half elf vertrok ik uit XÃ bia, met t plan om in Olite het kasteel te bekijken en daar te overnachten. Een mooie afstand van Roncesvalles waar we morgenochtend de overdracht hebben, en weer flink aan de slag gaan. Thea en Rinus zijn er al: ze stuurden mij een stralende foto gemaakt op ons terrasje. De tocht was weer prachtig, nadat ik de drukke weg over Valencia achter me had gelaten, waar weer duidelijk allemaal toeristen op de terugweg waren, en de A23 opdraaide,richting Teruel en Zaragoza, was t autorijden weer ontspannen Spaans. Een soort rustig schaakspel met een paar auto's, omgeven door de ruimte en schoonheid van het weidse Spaanse landschap. Dromerige bergen, rode aarde waarin huisjes staan die dezelfde terrakleur hebben, kerktorentjes, wonderlijke namen, zoals Rio Pancrudo. De uren vliegen dan voorbij. Ik besef dan ook hoezeer Spanje onder mijn huid is gekropen. Maar goed, ik woon er nu ook bijna een derde van mijn leven. Olite is prachtig, vol van geschiedenis, ik beklom alle torens van t kasteel, at net wat heerlijke tapas met een wijntje uit de regio, en ga op tijd slapen. Want ze komen er weer aan, die dagen van 6 uur beginnen en om 10 uur 's pas avonds klaar zijn...
Autovia Mudejar
Een (alcoholvrij) biertje langs de Autovia Mudejar. Ben al een paar uur onderweg, en heb toch besloten lekker door te rijden naar mijn huis en eigen bedje. Het zit er weer op, hard werken, maar een fijne groep. Het was wel een beetje het verhaaltje van de kleine nikkertjes, we begonnen met 8 Hospitaleros en moesten t vanochtend met 4 afronden. But, we did it. Gisteren nog een paar leuke momenten. Teresa, de Spaanse warmee ik een paar jaar geleden in de herberg van Leon werkte, kwam opeens als pelgrim de herberg binnen, een Spaanse uit Galicia die ik uit de problemen had geholpen, gaf me met tranen in de ogen een rozenkrans cadeau, en vlak voor 10 uur kwam er een totaal uitgeput Japans gezin de herberg binnen, kleurrijk, in pofbroeken, opgerolde dekens, een kindje van 1 en van 5. Ze zaten op de grond, en we gaven de kindertjes Magdalena's. Met hulp van t vertaalprogramma van Thea kregen we de inschrijving voor elkaar. Grappig, er komen steeds meer gezinnetjes in de herberg. We eindigden met een Amerikaans, Spaans en Japans gezinnetje op de derde. Het zit er weer op, ik heb een tevreden gevoel.
Waarom gaat t licht om 6 uur aan?
Deze vraag stelde een franse pelgrim mij vanochtend toen hij naar beneden kwam. "C'est bizar". Nee, vreemd is t niet, het zijn de regels van de herberg. Om 5.45 gaat de wekker, schiet ik in mijn spijkerbroek en gaan Thea en ik met onze rode Hospitaleros- jasjes naar beneden. De eerste handeling is op alle verdiepingen de lichten aandoen. En dan begint t hele circus weer. Het is druk de laatste dagen, en vanaf vanochtend zijn we nog maar met 5 Hospitaleros, ipv de geplande 8. Maar we zijn allemaal goed ingewerkt na anderhalve week. Het is mooi weer, de ramen staan open en ik hoor Frans praten en water stromen. Ik lig heerlijk even op bed met een kopje thee en een magdalena, na 2 uur dienst in de kist, met een stroom van pelgrims. . Er zijn erg veel Amerikanen op t ogenblik, waarom weet ik niet, ik heb t een paar keer gevraagd. Er is geen nieuwe film of boek uit over de Camino. Weinig Engelsen trouwens, is er op de Camino ook een Brexit? Morgen de laatste normale dag, dan ga ik weer afzakken naar XÃ bia.
112 bellen
De grootste uitdaging hier blijft t communiceren met de Spaanse wereld. Vrijdagavond bijv. kwamen er 2 bussen uit Pamplona naar boven, meer dan 70 mensen, bijna allemaal Spanjaarden, die zo snel mogelijk naar hun bed willen, ongeduldig, en dan moeten ze ook nog in hun eigen land aanwijzingen krijgen van een buitenlandse.. En gisteren, toen we 's avonds rond 9 uur allemaal ontspannen rondom de receptie naar gitaar en zang van een wat reggae-achtige Portugees stonden te luisteren, moesten we de hele ruimte ontruimen, om met 112 te kunnen communiceren. Een jonge Hollander meldde dat er op ruim een kilometer van de herberg een oude man ( onze leeftijd, ahum..) behoorlijk in de problemen was, hij kon bijna geen stap meer zetten. Zijn rug zat "op slot". Dit verhaal werd even later bevestigd door 2 jonge Italiaanse mannen. Actie dus. De Bomberos van 112 herhaalden alle vragen 2 keer, wilden de Hollander aan de telefoon, en kwamen toen met 2 auto's: een terreinwagen om de man uit t bos te vissen, en de ambulancia die hierachter op de parkeerplaats bleef wachten. Het liep allemaal goed af, de meneer kreeg een bed, en is vanochtend met zijn bezige Russische vrouwtje toch weer wandelend vertrokken. En de Italiaanse pelgrim die mee naarboven gegaan was om de plek terug te vinden, mocht als dank van ons 's avonds met zijn vriend in het hotel naar Duitsland/ Italië kijken, en zelf beneden weer stiekem de herberg in glippen.