Meestal komt t goed
Soms komen we hier voor rare dingen te staan, zoals eergisterenavond: in onze bagageopslag, stonden nog 2 rugzakken, gebracht uit St.Jean Pied de Port, met Koreaanse namen er op. Niet opgehaald, en er meldde zich een bezorgde Koreaan, hij had ze gesproken, een berichtje gekregen dat ze bijna bij de top waren, en daarna niets meer gehoord. Wat doe je daarmee als ze er ‘s avonds om half tien nog niet zijn? We belden het bagagebedrijf, en daarna Marisol, want de afspraak is dit jaar dat we haar eerst bellen, en niet meteen 112. Kom eraan zei ze, en 20 minuten later stond ze hier met haar nieuwe auto, een enorme bak van een Mitsubishi , en kon ons tevreden melden dat beide dames natgeregend bij la Posada waren beland en daar maar waren gaan slapen. Opgelucht gingen wij naar bed. De volgende ochtend kwamen ze hier hun rugzakken ophalen. Die zelfde ochtend tijdens de vroege dienst van Gerard en mij, kwam een Argentijn melden dat hij zijn paspoort kwijt was.. Tja, vervelend. Kijk nog eens goed je rugzak na. Dat deed hij 2 keer. Niets gevonden. Bed, matras nagekeken. Niets. Ga dan maar naar de Policia in Burguete, doe aangifte en vraag een papier, want in elke herberg moet je een paspoort of ID laten zien tegenwoordig, was ons advies. En neemt contact op met je ambassade, want na Santiago moet je toch weer terug kunnen vliegen naar Argentinië. Zijn vrouw zei nog verontschuldigend : ik ben notaris, maar we hebben er niet aan gedacht om een copie in onze telefoon te zetten. Eigenlijk waren ze er verbazingwekkend rustig onder.. We zwaaiden ze uit en gingen ontbijten. Bij t schoonmaken trokken we de hele matras van zijn bed eraf, bekeken alle randjes: en vonden niets. 2 Uur later kwam er een App-je, dat ze het paspoort toch gevonden hadden, onderin de rugzak van zijn vrouw. Problem solving, that is our job, hulp aan dodelijk vermoeide mensen die die eerste, zware etappe volbracht hebben, en soms even de draad kwijt zijn. Vannacht is er weer flink wat sneeuw gevallen op de Route Napoleon, kijken wat er zich straks weer allemaal gaat voordoen.
Eufore momenten...
Er zijn van die momenten in dit werk, die onvergetelijk zijn. Vandaag was er weer zo een. Thea, mede Hospitalera , zei mij dat er een Duitse pelgrim was, die op orgelles zat, en zo graag op t orgel in de kerk zou willen spelen. Meteen herinnerde ik me t moment, 2 jaar geleden, dat een opera-zangeres uit Brussel iets dergelijks vroeg. Ik had toen onze priester Valentin kunnen overhalen, zij had een prachtig Ave Maria in de kerk gezongen. Gelukkig kwam Valentin om 18.15 naar de herberg voor de rondleiding, en kon ik hem er op aanspreken. Dus togen pelgrim Siegbert en ik om 19.00 naar de kerk, waar de priesters, 93-jarige Don Jesus en Prior Bibiano al zaten, en hij achter het orgel plaats mocht nemen,en een kwartier de tijd kreeg. “ Meine Hände zitterten” zei hij, toen we de kerk uit liepen. Het was de eerste keer dat hij in een kerk speelde. Hoe kan ik je bedanken... Doe maar een bijdrage in de Donativo, was mijn antwoord, want ik had geen tijd voor een drankje. Er kwam net een flinke lading nieuwe pelgrims de herberg binnenlopen. En eigenlijk was mijn beloning al dat t wéér gelukt was. 2 Uur later deden Thea en ik onze ronde over de zaal, om te kijken of alles rustig was, voordat de lichten uitgingen. Halverwege de rij op de eerste verdieping hoorde we onbedaarlijk gesnurk. . Hé, oude Chinees, zei Thea, draai je eens op je zij.. Gelukkig hoorde en verstond hij haar niet.
Rustig is t in de herberg...
...Maar daar is dan ook alles mee gezegd. De vijfde dag is het, en ik heb eigenlijk alles wat er mis kan gaan in dit werk, meegemaakt. De eerste dag een Italiaans meisje met bedwantsen, dus moesten we aan de slag met de was, het stoomapparaat, en ‘s avonds zat ze met natte haren en schone kleren bij ons in de kamer een wijntje te drinken. De tweede dag stond er een grote Spaanse familie, die de spaghetti al klaar had liggen, klagend voor ons: alle inductie-platen in onze grote moderne keuken deden t niet. Ze dropen af en gingen teleurgesteld stokbrood zitten eten. Wat later niet aan de plaat maar aan de pannen bleek te liggen. Na de controle van alle pannen met een magneetje was dat ook weer opgelost. Diezelfde avond begon op eens héél hard het alarm te loeien. Meteen belde de centrale en kreeg ik instructies hoe we t uit moesten zetten. Maar elke keer begon t loeien opnieuw. Uiteindelijk lukte t Gerard en Thea om de knoppen te resetten. Dat was Zaterdag. Op Zondag begaven alle machine’s in de waskelder het, en die hebben we echt héél hard nodig. Gelukkig kon de technicus het probleem, dat ‘m in de electriciteit zat, maandagochtend oplossen. En toen, na een redelijk rustig verlopen maandag, bleek vannacht een “voleur” op de slaapzaal actief geweest te zijn, en meerdere dingen van “valeur” meegenomen te hebben. Een Koreaanse You-Tuber was 2 telefoons kwijt, een Amerikaanse vrouw 300€ uit de broek op haar bed, en man uit Slovenië 150€ uit z’n jas op zijn kussen... Beetje dom natuurlijk, de waarheid is dat iedereen een locker heeft naast zijn bed. En de droom dat de Camino een soort heilige plek is, kun je maar beter vergeten. Het is nèt de gewone wereld. Het is nu het tiende jaar dat ik dit werk doe, en alles heb ik al eerder meegemaakt. Maar zoveel in een paar dagen ....Voordeel was dat we ‘s avonds genoeg gespreksstof haddenbij onze glaasjes rode wijn en Patxaran...
Ja,het is weer zover....
Het is 10.30 en ik zit aan een ontbijtje in t restaurant van t Station Joaquin Sorolla in Valencia. Een heerlijke croissant, zo lekker bakken ze ze niet in Amsterdam. Ben al ruim 2 uur onderweg, en ga straks met de Ave/ hogesnelheidstreinnaar Madrid en dan overstappen richting Pamplona, waar ik met mede-Hospitalera en kamergenote Thea een kamer heb besproken op t plein tegenover t stadhuis. Een momentje van luxe, want morgen begint t weer, het werk in de herberg. “Niet te hard werken “ zei Erik toen hij mij op t station van Xeraco afzette vanochtend. Maar dat is haast onmogelijk daar. Alhoewel ik vermoed dat er nu niet zoveel pelgrims zijn als vorig jaar in mei. Het is de eerste keer dat ik zo vroeg in het seizoen ga.... En t weer, hoe zal dat zijn? Nog sneeuw? Daarom heb ik mijn auto maar thuis gelaten, dit Spaanse vehikel heeft geen winterbanden. Ander probleem was miin kleding. Ik heb m’n hele kast uitgespit om nog wat warme truien te vinden, nooit nodig aan de Costa Blanca. Mijn warme kleren liggen in Amsterdam. De tiende keer alweer in Roncesvalles, time flies, het is een beetje thuiskomen.
Voetjes even omhoog...
De hele dag op je voeten staan, dat merk je. Vanmiddag lag ik een uurtje op bed met mijn voeten tegen de muur, een heerlijk stukje sinaasappelcake en een kop thee ernaast, gebracht door Margreet. We werken hard, maar t is een goed team. “Groepsdynamiek”een apart fenomeen. Elke keer is t weer anders.. Er zijn mensen die zich kapot werken, en anderen die de kantjes eraf lopen, het als een soort vakantie zien . En t is altijd weer interessant of t zonder explosies tot een einde komt. Gisteren kwam er een App- je van Marisol, of we koffie kwamen drinken in Burguete. Gerard en ik gingen er naartoe, op een terrasje langs de Camino, waar de pelgrims voorbij liepen, hoorden we alle verhalen over de breuk van haar onderbeen, een paar maanden geleden. Arme, tot augustus kan ze niet werken, en wordt vervangen door Paula, een schatje waar het meteen mee klikte, en Adriana in t weekend. Mijn, onze laatste dag, de laatste keer om 6 zes uur op. Toen de herberg om 8 uur leeg was, stond er nog één paar schoenen, en liep er een Engelsman door de gang die zei, dat zijn vrouw nog beneden in de Sotano was, en hij haar niet naar boven kreeg. Beneden trof ik een chaotische, matig geklede vrouw aan, die riep dat ze niet wilde wandelen, dat haar moeder een paar dagen geleden overleden was (wat later in januari bleek te zijn) , en dat ze t helemaal niet meer zag zitten in t leven, zelfs al een paar keer een poging tot zelfmoord had gedaan. Krijg die maar eens rustig, en mee naar boven. Ze sleepte haar roze rugzak, die nog half geopend was, over de grond naar buiten. De veertjes aan haar oren dansten heen en weer, en haar echtgenoot zat afwijzend kijkend op t bankje voor de herberg op haar te wachten. Het lukte toch haar aan t wandelen te krijgen.. Morgen na de overdracht ga ik weer rijden, richting Teruel, waar ik,zaterdagmiddag in de pueblo van Paco verwacht wordt... Alweer een Romeria, met alle vriendjes van de wandelclub.
De wondere wereld van de Camino
Vanochtend rond zes uur, toen ik de verlichting van alle verdiepingen had aangedaan en de deur naar buiten open gezet, liep ik nog even naarboven om de kas te halen. Buenos dias, bonjour, Buenos dias, bonjour. Koreanen en Fransen passeerden mij afwisselend. Later zaten de Koreanen in de keuken de draden van hun Mie uit hun zelf meegenomen pannetjes te trekken, tja, daar heb je ook grote koffers voor nodig, dacht ik opeens. Gisteren kwam er een groep van 18 Koreanen, en rolden hun felgekleurde koffertjes de trap op. Verbaasd nagekeken door de “echte pelgrims”. Vanochtend kwam er een bus en gingen de koffertjes er weer in... ze hadden de zware etappe uit St.Jean over de Pirineos wel gelopen, maar reden nu door naar Sarría, 100 km. vòòr Santiago, om daar verder te lopen. Het is een interessante discussie de laatste jaren. Wat is een èchte pelgrim, moet die altijd zijn eigen zware rugzak dragen? Het Monasterio laat steeds meer reserveringen toe, maar ze hebben t geld ook wel hard nodig om dit fenomeen in stand te houden. Een lange dag zit er bijna weer een op, de ramen staan open, de vogeltjes fluiten en de Pirineos zijn onbedaarlijk groen. Vanochtend na de koffie keken we naar de Romeria hier, Roncesvalles was overvol. We zijn onze tweede week ingegaan.
De grilligheid van de Pirineos..
Koud is t hier, echt koud, gisteren sneeuwde het zelfs, wat ik nog niet eerder meemaakte tijdens mijn Hospitalera-werk, en gelukkig ook niet tijdens mijn eigen Camino toen ik hier in mei 2009 vertrok. Vandaag kwam ik weer even langs t bovenbed in de Overloop waar ik toen sliep. Ik ben dus weer helemaal binnengetreden in de wondere wereld van de pelgrim. Aan de ene kant die overweldigende hoeveelheid mensen en indrukken die er dagelijks over je heenrollen, problemen die je op moet lossen, je arme benen die je van ‘s ochtends zes tot ‘s avonds tien moeten dragen Aan de andere kant die verstilling en historie die er hier hangt. Je werkt hard in de wasserij om iedereen zijn wasje terug te geven, de machines draaien, de Koreanen om je heen staan te kwetteren, maar in de muur is een opening waar een beekje ruist, dat daar al eeuwen zijn weg kiest, en waar vroeger de monniken al hun kleren in wasten. Of je loopt nadat je wat pelgrims naar hun bed hebt gebracht even de crypte in, en geniet van de tijdloosheid daar. Hard werken is t, het wordt elk jaar meer. Er is geen tijd meer om, zoals in de eerste jaren, even een paar uurtjes te gaan wandelen. Maar goed, daar kom ik ook niet voor.
Santa Eulalia
De TV tettert door de bar van t Hostal waar ik overnacht, onderweg naar Roncesvalles. Voor de 9e keer alweer. Boven mij hangen hammen, de ober:zwarte broek, wit overhemd , gekleed zoals in de meeste traditionele bartjes en restaurants, gooit wat ijsblokjes in een glas, voor één van de weinige gasten in deze grote ruimte. Een paar uur geleden zette ik Marilise en haar beide pubers af op Valencia Aeropuerto en reed weer genietend door de mooie vlaktes en bergen hierheen, bijna alleen op de snelweg. Verderop in Santa Eulalia at ik in een bartje, vol mannen. Een groepje Spaanse pensionistas, veel Afrikanen, donker en lichtgekleurd. Er was nog één andere vrouw. Ik at heerlijke salade, chorizo, dronk een glas wijn , en nam een café solo toe.De wijn was erg lekker, en toen ik er een fles bij bestelde om mee te nemen, rekende ik 16€ af. Ik houd van dit land, het Is onder mijn huid gekropen. Morgen rustig verder naar boven, ik hoef me pas vrijdag om elf uur te melden.