El Burgo Ranero

Tja, waar is dat gehucht, in the middle of nowhere. Zelfs spanjaarden zeggen, hè, waar is dat.Gisteren ben ik hier aangekomen na 3x overstappen, via Madrid en Sahagun. Dit is een kleine herberg,maar 28 bedden. Maar goed ook, want op dit moment ben ik de enige hospitalera, misschien komt er morgen nog iemand. Ook het dorp is klein, 200 inwoners, en ze (over)leven van de Camino die door hun dorpje loopt. Gisteravond ben ik meteen aan de plaatselijke horeca voorgesteld, vanochtend in het Gemeentehuis en de Supermarkt. Verder aan een bankvol oude dames en de plaatselijke capitano. Op dit moment staat de deur open, komen er heerlijke geuren uit de keuken van twee spanjaarden die samen staan te koken, en is de italiaanse die de wasser en droger niet wist te hanteren, en werkelijk alleen maar in haar eigen taal kan communiceren (en die is een beetje weggezakt bij mij) , tevreden gesteld. Wel loopt er een fransman de hele tijd om me heen, omdat hij ook achter de compu wil...dus, tot de volgende keer.

Een uitstapje met Juan Carlos, priester/ vicaris.

't Was doorwerken vanochtend, bedden verschonen, douches en toiletten en daarna zelf onder de douche, want we hadden een afspraak met Juan Carlos ( die van de charla en de mooie crypte). Hij zou ons eens wat van de omgeving laten zien, hij is hier opgegroeid. Om half elf reden we weg met twee auto's . Wat een weggetjes en wat een groen en vergezichten. Ik wist al dat t hier mooi was, maar hij kent natuurlijk de beste hoekjes. Een roofvogel vloog laag over ons heen, hij vertelde dat de varens die hier overal staan vroeger gedroogd werden en in de stallen gebruikt werden voor t vee, om op te liggen. Hij racede door de bochten, met de radio keihard aan, gezellig babbelend en informatie verstrekkend. Muy español.. We eindigen op een terrasje in Banca, Frankrijk, waar we om 12 uur al een baskisch biertje zaten te drinken met een tapasje erbij. Almuerza noemen ze dat, maar om 1 uur moesten we hier in Roncesvalles aan de Comida zitten, om wel op tijd aan de slag te kunnen. Dus racend de grens weer over, met een korte stop op het hoogste punt om nog even van t grandioze uitzicht te genieten, stoppend voor overstekende koeien. Morgen alweer de laatste "gewone" dag, vrijdag komt t nieuwe team om ons af te lossen.

Ruisende bomen en fluitende vogeltjes...

Prachtig weer vandaag hier in de Pirineos, volmaakt wandelweer. Er zijn alweer 3 dagen voorbij. Gisteren was weer een drukke dag, en elke keer zijn er dingen op te lossen die je nog niet eerder hebt meegemaakt. Gisterochtend bijv., toen iedereen om 8 uur de deur uit was en we wilden gaan ontbijten, werd er aangebeld. Er stond een totaal uitgeput Italiaans stelletje op de stoep. Ze hadden twee dagen gereisd, met de boot van Sardinië naar Barcelona, en toen door naar Roncesvalles. Ze wilden maar èèn ding: slapen. Maar ja, de herberg is tot 2 uur dicht, moet schoongemaakt worden voor de volgende lichting. Ze dropen letterlijk af in de regen, maar ik ben achter ze aangehold en heb ze meegenomen naar de "overloop" , een scharrig reserve-zaaltje in t klooster. Heerlijk om mensen zo dankbaar te zien. Soms moet je de regels even omzeilen. 's Avonds was t druk, de hele herberg was vol, en we moesten naar de oude herberg. Dus weer met t slaapzakje naar de overkant. Vanochtend begonnen de eerste pelgrims jammergenoeg al om 5.30 te schuifelen..

Zonovergoten Pirineos

Wat een heerlijke stralende dag vandaag, na dagen met een witte mist-deken . Wakker worden met de zon, en ook nog eens tot 7 uur mogen uitslapen. En iedereen die de berg afkomt kijkt een graadje vrolijker dan de afgelopen dagen. Gisteren hadden we een echt probleemgeval. Een spaanse, rondom de dertig, opgeschoren haren, die òveral tegenin ging. Ze weigerde haar wandelschoenen beneden te laten ( huisregel) , wilde geen formuliertje invullen, en toen ze dat wel moest doen, zei ze dat ze 5 jaar was, wilde niet betalen, maar wel slapen, wilde de deur uit toen die om 10 uur dicht ging (huisregel). Dat was òn-spaans, en voor kinderen. Dat al die regels niet van ons kwamen maar van t klooster interesseerde haar niet, wij waren niet gastvrij. Uiteindelijk ging ze naar bed, op de bovenste verdieping. 's Ochtends zat ze, mèt haar wandelschoenen aan op t bed, met een gezicht van: ik ga hier niet weg. Uiteindelijk heb ik gezegd: om 8 uur ben je deur uit, anders bel ik de Guardia... Èèn minuut voor 8 liep ze, ons allemaal uitdagend aankijkend, de deur uit. De Spanjaarden die hier vast werken zeiden , op elk 200 pelgrims heb je zo'n probleem geval.. Ook ik begin dat te herkennen, maar je vraagt je toch af, of je t goed gedaan hebt. Maar vandaag liep alles dus soepel, en na de middagdienst zaten Gerard, Piet en ik om 4 uur op het terrasje voor t hotel, met t uitzicht op de roset van de kerk ( zie Facebook), een heerlijk biertje te drinken...

Kan het nog spaanser?

Gisteren was er hier in de herberg de mogelijkheid een "charla" mee te maken, aangekondigd stond 21.15, over de Camino de Santiago.Aan onze receptie kwamen de mensen steeds vragen wààr en hoe. Om half tien kwam een vrolijke jonge priester met een fles Pacharan en een stapel plastic bekertjes, en begon iedereen rondom de receptie in te schenken, ons ook. De stemming zat er dus meteen in. Buiten in de mist begon hij een gepassioneerd verhaal over Charlemagne en Roeland, en ging richting t klooster. Wij riepen nog even dat de herberg toch echt om 10 uur dicht ging, maar dat probleem woof hij met een glimlach weg, ach,t zou iètsje later worden. Om half elf, de lichten waren al uit en de deuren dicht, drukte hij keihard op de bel, en leverde z'n pelgrims weer in... Wat die bel betreft, die zit naast de voordeur, maar klingelt vlàk naast m'n bed. Vanochtend om 5.40 klonk dat wel hèèl hard. Ik schoot omhoog, wat zou er zijn, de Bomberos,een zieke pelgrim? Deed snel iets aan en rende, met Piet, die in de kamer naast me slaapt, naar beneden.Voor de deur in het donker stonden 2 jonge japanse pelgrims, die even naar buiten geweest waren voor een sigaretje... De deuren hier gaan vanwege de brandveiiigheid alleen naar buiten open, dus ze konden er niet meer in, en daar hadden ze èven niet op gerekend. Dit was dus alweer de vijfde dag.

Bijna geen tijd om te schrijven..

De derde dag alweer, en t is werken werken en nog eens... Gisteren hadden we 225 pelgrims en moest de oude herberg weer open. Terwijl het onweerde, kletterde van de regen en er zelfs hagelstenen vielen, liepen we op en neer om mensen hun bed te wijzen, en hun fietsen naar de stalling te brengen. Gerard en ik haalden onze slaapzakken en een fles wijn voor de overnachting "aan de overkant". Toen opeens stond de Guardia Civil voor onze tafel. Er was een 112 melding geweest, er zou een jonge Duitser, die moeizaam loopt vanwege een handicap, niet uit de bergen gekomen zijn. Pelgrims die hem t laatst gezien hadden, moesten ondervraagd worden. Ik werd ingezet als tolk , en moest met een duitser alle bedden langs om te kijken of hij er echt niet was. Zelf ging de Guardia bij t hotel vragen. Niet gevonden dus, de bomberos ( brandweer) werden t bos ingestuurd, tegen tien uur 's avonds. Vanochtend om 7 .15 stonden ze wèèr voor onze neus. Ik moest een verklaring tekenen, en er was nog niemand gevonden... Vanochtend dook hij hier op, schreef zich in voor een bedje. Hij had bij iemand in een tentje overnacht, vanwege het noodweer.... Het schijnt nogal eens te gebeuren, mensen melden zich, Guardia, Bomberos en zelfs honden en helikopters worden ingezet. Want in de Pirineos kan t behoorlijk spoken. En dan duiken ze ergens gewoon weer op, zonder zich àf te melden bij 112. Vandaag een mild zonnetje, aangenaam windje, een beschaafd aantal pelgrims, en nu een lekker glas wijn. Morgen om 6 uur beginnen we weer.