Weer thuis in Xàbia

De terugreis weer overleefd: gisterochtend kwam ik om 6 uur aan in Benidorm. Naast mij zat een stevige Spaanse die constant zat te zuchten, en mij bij de stop om 2 uur vertelde dat ze dit nooit meer deed.. Ze ging haar moeder in Benidorm bezoeken. Thuis als eerste Wifi opgehaald die gretig haar mandje inliep omdat ze doorheeft dat ze dan naar huis gaat, en vannacht tevreden tegen me aanlag. Thea en ik gingen samen met de taxi naar Pamplona, waar we nog wat fijne momentjes samen hadden: bier op t terrasje van Bar Peregrino en wijn op t terrasje tegenover t prachtige stadhuis. Wat een heerlijke stad toch, die al aan t rood/wit kleuren is: San Fermin komt eraan. Een tevreden gevoel weer over die 2 weken daar, zoveel indrukken, zoveel verhalen maar ook zoveel vragen over hoe mensen functioneren. Steeds meer realiseer ik me hoe de Camino, en zeker dit werk, mijn leven en denken beïnvloeden en dus ook veranderd hebben .. Eerst was t om de plotselinge dood van Wouter te verwerken maar langzamerhand werd t veel meer. Die uitwisseling van culturen en talen heeft me zoveel gebracht en geleerd . Ook de vraag waarom ik ooit op de HBS kwam op t Lyceum in Bussum terwijl ik niets had met exacte vakken . Maar t waarom, en “had ik maar” heeft geen zin, t leven IS een camino.. Zou uren kunnen schrijven over wat ik daar in de herberg weer zag en hoorde: bijv. dat er zoveel Koreanen zijn omdat ze hun reis door de regering van Zuid-Korea betaald krijgen, om t dan op hun CV te zetten, en dat ik de laatste avond bijt Colegiata voor elkaar kreeg dat een groepje franse priesters bij t altaar van St Jacob een franse mis mocht opdragen , Bibiano , de Prior van Roncesvalles bracht “brood, water en kaarsen” en deed t licht aan.. Had een droge mond van t vertalen, en ik ben niet eens katholiek… Een verdiend rustig weekendje en nu lekker kopje thee maken en naar OVT luisteren op mijn IPhone

We zijn de tweede week ingegaan

Elke keer weer, als we de tweede week ingaan, is t alsof de tijd snelller gaat. Dat komt natuurlijk ook omdat je de draad weer oppakt, t ritme van t Hospitaleren… Gisteren weer om 6 uur op, enals we na het sluiten van de deuren boven een wijntje zittente drinken, gaat de deurbel, ik ga met Rinus naar beneden, en voor de deur staan twee dodelijk vermoeide jongens, die blij zijn dat we ze binnenlaten. Ze doen hun schoenen uit, lopen achter Rinus aan door de donkere herberg naar de 2e. Morgen regelen we jullie inschrijving en betaling wel zeg ik, en ga weer terug naar mijn welverdiende glaasje “ Nuevo” . Van 6 uur tot 10 ‘s avonds op de been, van spaans/naar frans/naar duits/ naar engels/ , nooit eerder werkte ik zo hard, ik schreef t al eerder.Gisteravond stond ik in de gang lang te praten met een vrouw uit Montreal/ Quebec, lang in haar verbazend goede spaans, afwisselend wat frans en engels. Heerlijk, ze had dezelfde passie als ik .. talen

Vandaag voor de eerste keer hier een “cumpleaño gevierd...

Al bijna eeen week ben ik hier weer, en de dagen vliegen, kwam er steeds niet toe om te schrijven.. We zijn met een grote( en gezellige ) groep Hospitaleros. 50-50 nieuw en ervaren,of zèèèèèr ervaren:Gerard, Thea Rinus en ik/ Ria,Henk,Betsy en Paula.. Vandaag is Ria jarig, we hadden een slinger gemaakt en rozen voor haar geplukt, kregen een grote taart voor bij de de koffie van het Colegiata, en zongen zowel in t Nederlands als in t Spaans voor haar.Zo meteen gaan we lunchen in La Posada en een wijntje op haar drinken.

Vorige week Donderdag, toen ik na die pittige reis met de Bilmanbus van Benidorm naar Pamplona hier aankwam, sliepen we met z’n zevenen in de Winterherberg, apart, dat deden we nooit eerder met z’n allen op een zaal..Verder is het als vanouds, veel indrukken, allerlei talen spreken, indrukwekkende verhalen horen over de motivatie van mensen om de Camino te lopen, of te fietsen. Weer veel Koreanen, Amerikanen, Fransen ( die hun paspoort of ID vergeten hebben, en dachten met een foto op hun telefoon zich te kunnen registreren, nee.... de Spaanse politie accepteert dat niet)en teleurgesteld druipen ze af ( paspoort bijv. In Parijs).. dat mag ik dan tig-maal uitleggen in t Frans) Maar, dus weer genieten hier.... ik kan t nog...

Pittig dagje...

Zit nu net voorbij Teruel een kopje koffie te drinken, nog ruim 2 uur snelweg dus en dan? Verheug me erop om in bad te gaan. Het was hard werken, vanochtend om 6 uur zwaaiden Thea en ik voor t laatst de pelgrims uit, ik kreeg een abrazo van de italiaanse pelgrim Americo die met zijn hondje in de garage had mogen slapen. Om 11 uur was de overdracht, onze rode jasjes draaiden in de wasmachine en we gaven onze sleutels met een handtekening aan onze opvolgers. Ze kregen een schoongepoetste herberg opgeleverd. Na t eten met de nieuwe ploeg stapten we allenaal in onze auto’s: Thea, Gerard, Jos en Rem naar t Noorden en ik richting Xàbia . Volgend jaar weer??

De mist rolt Roncesvalles weer binnen

De dag begon lekker zonnig, na t schoonmaken dronken we koffie in de zon op t terras van Casa Sabina. Daarna wandelde ik een stukje t bos in, plukte bloemen en liep lekker op mijn Teva’s heen en terug door t beekje. De gewone rituelen, de eerste dagen moet je er weer inkomen, maar nu is t weer vanzelfsprekend. Nieuw voor mij is t aantal Amerikanen dat hier een rondleiding krijgt. Ze komen met een bus, hebben een goed engels sprekende spaanse gids mee, lopen wat rond tussen de pelgrims, zich vergapend aan de middeleeuwse schoonheid van deze plek, lunchen bij Sabine en stappen weer in om naar t volgende highlight te gaan. Twee keer werd me al gevraagd om ze wat over ons werk te vertellen. We zijn natuurlijk heel herkenbaar met ons rode Hospitalero/a jasje, sleutelbos en naambordje. De eerste keer in Sabina zelf, waar we ook zaten te lunchen. De tweede keer toen ik niets vermoedend t bos uitkwam en op Camino tegen ze opliep. Vanmiddag ging ik naar boven om wat van de enorme voorraad paprika’s in onze ijskast te grillen. Toen ik weer naar beneden kwam was t een witgrijze deken buiten. De Pirineos, t blijft een fascinerend gebied...

4 Dagen verder...

...en ik weet bijna niet waar ik beginnen moet. Zoveel indrukken, zoveel verhalen. Het meest indrukwekkende was misschien wat er dinsdagavond gebeurde. We zaten bij de receptie, er was niet veel meer te doen, en opeens hoorde ik een prachtige stem in de gang. Wie zingt daar zo mooi, vroeg ik aan de groep jonge mensen die daar net binnen kwamlopen. Een Italiaans meisje met een mooie bos krullen antwoordde: ik. Zing nog wat vroeg ik. En daar klonk een stem!! Sopraan aan t conservatorium van Salerno. De pelgrims die binnenkwamen lopen na de mis applaudisseerden. Ik vroeg haar of ze de volgende ochtend voor de microfoon op onze kamer wilde zingen, denk er maar over na, als je wilt kom dan om 7 uur. En ja, daar stond ze de volgende ochtend, en haar prachtige stem schalde door t hele gebouw. Het zou mij niet verbazen als dit lieve, bescheiden meisje over een paar jaar een bekende zangeres was. Wat verder ? Druk is t, ondanks de Covid, soms een volle herberg met boze mensen die geen bed meer kunnen krijgen. Maar we zijn wel gewend om dat op te lossen. Nieuw was voor mij een vrouw die dreigde voor de deur te blijven liggen als ze geen bed kreeg. Maar uiteindelijk kregen we haar mee met de taxi naar Espinal waar nog bedden waren.Elke dag veel werk, en ook dagelijks pijnlijke voeten. Een paar keer per dag wissel ik van schoenen, en jammergenoeg mag ik niet meer in t bad in t klooster... Vanochtend even lekker door t mooie bos hier gewandeld, even rust, fluitende vogels, mooie bloeiende herfsttijloos. We zijn hier vandaag alweer een week, en ik weet dat de tweede week dan zo voorbij is. De hele dag een mondkapje op is pffffffttttt. En ik weet dat ik nooit in mijn leven zo hard heb gewerkt als hier in de herberg. En toch ben ik blij dat ik weer gegaan ben.

Weer terug..

Ben er weer, in Roncesvalles sinds afgelopen vrijdag. Na dat brave leven, gestuurd door alle Coronaregels, is er opeens weer die storm van indrukken door t werken hier in de herberg. Vertrouwd aan de ene kant, maar aan de andere kant zo anders, met die maskers op en alle veiligheidsmaatregelen. We poetsen wat af, alle bedden hebben plastic hoezen gekregen, die we elke dag moeten ontsmetten, de kussens moeten we sprayen, alle handvaten afnemen. De pelgrims krijgen bij inschrijving een pakje met wegwerp laken en sloop mee. Dat scheelt wel veel was. Maar, er is niets veranderd aan de gezelligheid en gelach, het werken met je vriendjes, het lekkere eten bij Sabina tussen de middag, en de hoeveelheid lekkere glaasjes rode wijn en hapjes na 22.00 uur, als de lichten uitzijn en de pelgrims slapen. Het gevoel van thuiskomen hier, de Spanjaarden die je begroeten alsof je er gisteren nog was. Maar ja, t is natuurlijk al de elfde keer dat ik hier werk. Gisteren was t extreem druk, weer rijen wachtend in de gang, nat van de regen. Gelukkig konden we bijna iedereen een bed geven. Uiteindelijk toch 155 pelgrims in huis. Het blijft heel bijzonder werk, je bent aldoor problemen aan t oplossen. Een jong Spaans stel kwam uit de bergen met een hondje, ze hadden de politie al gebeld, die zou de vondeling bij ons ophalen, ja, zij moesten natuurlijk doorlopen. Hondje in de fietsengarage met een bakje water, later gaf ik hem nog wat ham en brood. Achteraf bleken meerdere pelgrims hem in de bergen te hebben zien lopen. Uren later kwam de politie hem scannen, maar nee hoor, geen chip te vinden, dus ook geen baasje te traceren. Pablo, onze klusjesman kwam hem ‘s avonds met een halsbandje ophalen. Een jonge Italiaan, kwam een half uur voor sluitingstijd doodmoe binnen: hij was de dag daarvoor om 10 uur uit Napels weggereden, de volgende dag om 12 uur in St Jean Pieds de Port aangekomen en de oversteek naar ons begonnen. Gelukkig hadden we nog een bed voor hem, ga maar gauw een hapje eten, want de deur gaat zo op slot. Gisterochtend hielpen Thea en ik een Canadees van 78 jaar in zijn rugzak en poncho, en maakten met hem een vreugdesdansje in de gang..Me gusta estar aqui....

Op de terugweg

Na weer een overnachting in Pamplona, in t zelfde hotel als op de heenweg, werd ik vanochtend in t busstation door Thea uitgezwaaid, die nu zelf onderweg naar Bilbao is. Ruim twee weken werkten we weer lekker samen, het zit er op. Het is altijd weer heel dubbel om uit Roncesvalles te vertrekken. Zo’n periode is heel intensief, en t wegrijden voelt steeds raar. Rogier is jarig vandaag, in Valencia hoop ik de bus naar Xàbia te halen, kortom, t gewone leven komt weer binnen. Busstop, een café con leche, en zo weer verder, nog een paar uur door t wijdse landschap. Ik heb een gezellige Spaanse buurvrouw naast me zitten...