Pamplona, op de terugweg

Genoten van de douche en t wassen van mijn haar, buiten speelt de muziek, zingen de mensen. Pamplona maakt zich weer op voor San Fermin. Na de overdracht, het eten met onze opvolgers bij Sabina, een kopje koffie in de camper van Thea, de taxi naar Pamplona, ben ik weer in t zelfde Hotel beland waar ik al 2x met Thea logeerde. Morgenochtend met de trein terug..Doe niets meer vandaag, geniet van een flink stuk chocola uit de cadeau-zak die we weer van t Colegiata hebben gekregen, en heb de wekker gezet. Het zit er weer op, onderweg naar Wifi en t zwembad.

Regen, regen regen

We lopen wat rond, Marisol typt, rustig rustig is t na een regenachtige dag, koud, ik ben t niet meer gewend. Vanochtend vroeg op , t is nu half acht, en ben sinda 6 uur op de been .. de krachttoer van hier. En weer vele verhalen, problemen.. Er is weer een school, deze keer uit Madrid, 32 kinderen, 1 is er weggegaan, nam de taxi naar Pamplona ( deed ik andersom, koste wel 50€..) en melde haar moeder per telefoon dat ze met de trein terug ging.. Arme leraren hier, die met de groep meekwamen. In t hotel zit sinds gisteren een grote groep Belgen, die zouden fietsen, maar waarschijnlijk niet ver gekomen zijn: ze kwamen hier stempelen, maar pas aan t eind van de middag werd t wat droger.. Kleine dingen gedaan, trap vegen , met een vrouw die een bovenbed had gekregen meelopen en een jonge jongen bij haar in de buurt overhalen om met haar van bed te ruilen.. Lekker lunchen met elkaar. Net: 20.15 heb ik de 3e verdieping opengemaakt, en iemand daar een bed gegeven// er druipen weer wat mensen binnen, nu staan tegenover mij een Hongaar en zijn dochter hun briefje in te vullen…

Weer terug in Ronces… (13e X)….

Lekkere caña gedronken op t terras bij t Hotel, met Gerard en Thea, dat mooie plekje met t uitzicht op die mooie kerk, waar ik ooit in eenzelfde pelgrimsmis volgde met Elly, in mei 2009, toen ik aan mijn Camino begon…. Donderdagavond kwam ik aan in Burguete, waar Gerard en ik aten, sliepen en Thea voor een wijntje en t ontbijt aanschoof. Het hotel waar Hemingway ooit logeerde.. De volgende ochtend dus hier naartoe . Como siempre, overdracht, lunch en aan de slag..Gisteren was een ouderwets/extreem drukke dag, vertalen vertalen, wat ik heerlijk vind..

Weer thuis in Xàbia

De terugreis weer overleefd: gisterochtend kwam ik om 6 uur aan in Benidorm. Naast mij zat een stevige Spaanse die constant zat te zuchten, en mij bij de stop om 2 uur vertelde dat ze dit nooit meer deed.. Ze ging haar moeder in Benidorm bezoeken. Thuis als eerste Wifi opgehaald die gretig haar mandje inliep omdat ze doorheeft dat ze dan naar huis gaat, en vannacht tevreden tegen me aanlag. Thea en ik gingen samen met de taxi naar Pamplona, waar we nog wat fijne momentjes samen hadden: bier op t terrasje van Bar Peregrino en wijn op t terrasje tegenover t prachtige stadhuis. Wat een heerlijke stad toch, die al aan t rood/wit kleuren is: San Fermin komt eraan. Een tevreden gevoel weer over die 2 weken daar, zoveel indrukken, zoveel verhalen maar ook zoveel vragen over hoe mensen functioneren. Steeds meer realiseer ik me hoe de Camino, en zeker dit werk, mijn leven en denken beïnvloeden en dus ook veranderd hebben .. Eerst was t om de plotselinge dood van Wouter te verwerken maar langzamerhand werd t veel meer. Die uitwisseling van culturen en talen heeft me zoveel gebracht en geleerd . Ook de vraag waarom ik ooit op de HBS kwam op t Lyceum in Bussum terwijl ik niets had met exacte vakken . Maar t waarom, en “had ik maar” heeft geen zin, t leven IS een camino.. Zou uren kunnen schrijven over wat ik daar in de herberg weer zag en hoorde: bijv. dat er zoveel Koreanen zijn omdat ze hun reis door de regering van Zuid-Korea betaald krijgen, om t dan op hun CV te zetten, en dat ik de laatste avond bijt Colegiata voor elkaar kreeg dat een groepje franse priesters bij t altaar van St Jacob een franse mis mocht opdragen , Bibiano , de Prior van Roncesvalles bracht “brood, water en kaarsen” en deed t licht aan.. Had een droge mond van t vertalen, en ik ben niet eens katholiek… Een verdiend rustig weekendje en nu lekker kopje thee maken en naar OVT luisteren op mijn IPhone

We zijn de tweede week ingegaan

Elke keer weer, als we de tweede week ingaan, is t alsof de tijd snelller gaat. Dat komt natuurlijk ook omdat je de draad weer oppakt, t ritme van t Hospitaleren… Gisteren weer om 6 uur op, enals we na het sluiten van de deuren boven een wijntje zittente drinken, gaat de deurbel, ik ga met Rinus naar beneden, en voor de deur staan twee dodelijk vermoeide jongens, die blij zijn dat we ze binnenlaten. Ze doen hun schoenen uit, lopen achter Rinus aan door de donkere herberg naar de 2e. Morgen regelen we jullie inschrijving en betaling wel zeg ik, en ga weer terug naar mijn welverdiende glaasje “ Nuevo” . Van 6 uur tot 10 ‘s avonds op de been, van spaans/naar frans/naar duits/ naar engels/ , nooit eerder werkte ik zo hard, ik schreef t al eerder.Gisteravond stond ik in de gang lang te praten met een vrouw uit Montreal/ Quebec, lang in haar verbazend goede spaans, afwisselend wat frans en engels. Heerlijk, ze had dezelfde passie als ik .. talen

Vandaag voor de eerste keer hier een “cumpleaño gevierd...

Al bijna eeen week ben ik hier weer, en de dagen vliegen, kwam er steeds niet toe om te schrijven.. We zijn met een grote( en gezellige ) groep Hospitaleros. 50-50 nieuw en ervaren,of zèèèèèr ervaren:Gerard, Thea Rinus en ik/ Ria,Henk,Betsy en Paula.. Vandaag is Ria jarig, we hadden een slinger gemaakt en rozen voor haar geplukt, kregen een grote taart voor bij de de koffie van het Colegiata, en zongen zowel in t Nederlands als in t Spaans voor haar.Zo meteen gaan we lunchen in La Posada en een wijntje op haar drinken.

Vorige week Donderdag, toen ik na die pittige reis met de Bilmanbus van Benidorm naar Pamplona hier aankwam, sliepen we met z’n zevenen in de Winterherberg, apart, dat deden we nooit eerder met z’n allen op een zaal..Verder is het als vanouds, veel indrukken, allerlei talen spreken, indrukwekkende verhalen horen over de motivatie van mensen om de Camino te lopen, of te fietsen. Weer veel Koreanen, Amerikanen, Fransen ( die hun paspoort of ID vergeten hebben, en dachten met een foto op hun telefoon zich te kunnen registreren, nee.... de Spaanse politie accepteert dat niet)en teleurgesteld druipen ze af ( paspoort bijv. In Parijs).. dat mag ik dan tig-maal uitleggen in t Frans) Maar, dus weer genieten hier.... ik kan t nog...

Pittig dagje...

Zit nu net voorbij Teruel een kopje koffie te drinken, nog ruim 2 uur snelweg dus en dan? Verheug me erop om in bad te gaan. Het was hard werken, vanochtend om 6 uur zwaaiden Thea en ik voor t laatst de pelgrims uit, ik kreeg een abrazo van de italiaanse pelgrim Americo die met zijn hondje in de garage had mogen slapen. Om 11 uur was de overdracht, onze rode jasjes draaiden in de wasmachine en we gaven onze sleutels met een handtekening aan onze opvolgers. Ze kregen een schoongepoetste herberg opgeleverd. Na t eten met de nieuwe ploeg stapten we allenaal in onze auto’s: Thea, Gerard, Jos en Rem naar t Noorden en ik richting Xàbia . Volgend jaar weer??

De mist rolt Roncesvalles weer binnen

De dag begon lekker zonnig, na t schoonmaken dronken we koffie in de zon op t terras van Casa Sabina. Daarna wandelde ik een stukje t bos in, plukte bloemen en liep lekker op mijn Teva’s heen en terug door t beekje. De gewone rituelen, de eerste dagen moet je er weer inkomen, maar nu is t weer vanzelfsprekend. Nieuw voor mij is t aantal Amerikanen dat hier een rondleiding krijgt. Ze komen met een bus, hebben een goed engels sprekende spaanse gids mee, lopen wat rond tussen de pelgrims, zich vergapend aan de middeleeuwse schoonheid van deze plek, lunchen bij Sabine en stappen weer in om naar t volgende highlight te gaan. Twee keer werd me al gevraagd om ze wat over ons werk te vertellen. We zijn natuurlijk heel herkenbaar met ons rode Hospitalero/a jasje, sleutelbos en naambordje. De eerste keer in Sabina zelf, waar we ook zaten te lunchen. De tweede keer toen ik niets vermoedend t bos uitkwam en op Camino tegen ze opliep. Vanmiddag ging ik naar boven om wat van de enorme voorraad paprika’s in onze ijskast te grillen. Toen ik weer naar beneden kwam was t een witgrijze deken buiten. De Pirineos, t blijft een fascinerend gebied...