De hele dag op je voeten staan, dat merk je. Vanmiddag lag ik een uurtje op bed met mijn voeten tegen de muur, een heerlijk stukje sinaasappelcake en een kop thee ernaast, gebracht door Margreet. We werken hard, maar t is een goed team. “Groepsdynamiek”een apart fenomeen. Elke keer is t weer anders.. Er zijn mensen die zich kapot werken, en anderen die de kantjes eraf lopen, het als een soort vakantie zien . En t is altijd weer interessant of t zonder explosies tot een einde komt. Gisteren kwam er een App- je van Marisol, of we koffie kwamen drinken in Burguete. Gerard en ik gingen er naartoe, op een terrasje langs de Camino, waar de pelgrims voorbij liepen, hoorden we alle verhalen over de breuk van haar onderbeen, een paar maanden geleden. Arme, tot augustus kan ze niet werken, en wordt vervangen door Paula, een schatje waar het meteen mee klikte, en Adriana in t weekend. Mijn, onze laatste dag, de laatste keer om 6 zes uur op. Toen de herberg om 8 uur leeg was, stond er nog één paar schoenen, en liep er een Engelsman door de gang die zei, dat zijn vrouw nog beneden in de Sotano was, en hij haar niet naar boven kreeg. Beneden trof ik een chaotische, matig geklede vrouw aan, die riep dat ze niet wilde wandelen, dat haar moeder een paar dagen geleden overleden was (wat later in januari bleek te zijn) , en dat ze t helemaal niet meer zag zitten in t leven, zelfs al een paar keer een poging tot zelfmoord had gedaan. Krijg die maar eens rustig, en mee naar boven. Ze sleepte haar roze rugzak, die nog half geopend was, over de grond naar buiten. De veertjes aan haar oren dansten heen en weer, en haar echtgenoot zat afwijzend kijkend op t bankje voor de herberg op haar te wachten. Het lukte toch haar aan t wandelen te krijgen.. Morgen na de overdracht ga ik weer rijden, richting Teruel, waar ik,zaterdagmiddag in de pueblo van Paco verwacht wordt... Alweer een Romeria, met alle vriendjes van de wandelclub.