Ja, en dan loop je de volgende dag als pelgrim gewoon weer verder, om 8.15 t Hostal uit, omdat t warm gaat worden en je bijna 22 km. mòet doen, want er zijn hier niet zoveel mogelijkheden. Eerst zoeken in t dorpje naar de gele pijlen, vragen aan dorpsbewoners die niet weten waar je het over hebt, want je wilt geen onnodige kilometers maken. En dan opeens is hij er die pijl, en even later die indrukwekkende Ebro, en nòg even later een grote vogel die over je vliegt, een ooievaar. We lopen het land van Sancho Panza binnen, de knecht van Don Quichot, de fantasie van Cervantes. Hier ligt zijn Insula Barataria. Overal ooievaars, je hoort ze klepperen voordat je ze ziet. Ik zag een bar die La Cigüeña heette, en daaronder stond " siempre vuelve". Of wel, de ooievaar komt altijd terug, voor de niet spanjofielen. De Ebro komt en gaat tijdens onze tocht. Groen, groen, groen, overal bloemen, mooie uitzichten, fluitende vogeltjes en kwakende kikkers. Wie zegt er dan Spanje dor en droog is? Ze hebben hier alles op dit schiereiland. Onderweg praatte ik nog even met een Roemeen, die op t land werkt.Hij woont hier al 11 jaar, maar t wordt steeds moeilijker en hij houdt steeds minder over. Hij wees mij de opslag waar t gras naar toe gaat, dat naar Arabië gaat voor de kamelen...Zo leer je weer wat. 't Laatste stukje was zwaar, door de warmte, maar ik lig nu lekker na 2 biertjes op bed in Gallur alle snoepjes van het hotel op te eten.