Ben er weer, in Roncesvalles sinds afgelopen vrijdag. Na dat brave leven, gestuurd door alle Coronaregels, is er opeens weer die storm van indrukken door t werken hier in de herberg. Vertrouwd aan de ene kant, maar aan de andere kant zo anders, met die maskers op en alle veiligheidsmaatregelen. We poetsen wat af, alle bedden hebben plastic hoezen gekregen, die we elke dag moeten ontsmetten, de kussens moeten we sprayen, alle handvaten afnemen. De pelgrims krijgen bij inschrijving een pakje met wegwerp laken en sloop mee. Dat scheelt wel veel was. Maar, er is niets veranderd aan de gezelligheid en gelach, het werken met je vriendjes, het lekkere eten bij Sabina tussen de middag, en de hoeveelheid lekkere glaasjes rode wijn en hapjes na 22.00 uur, als de lichten uitzijn en de pelgrims slapen. Het gevoel van thuiskomen hier, de Spanjaarden die je begroeten alsof je er gisteren nog was. Maar ja, t is natuurlijk al de elfde keer dat ik hier werk. Gisteren was t extreem druk, weer rijen wachtend in de gang, nat van de regen. Gelukkig konden we bijna iedereen een bed geven. Uiteindelijk toch 155 pelgrims in huis. Het blijft heel bijzonder werk, je bent aldoor problemen aan t oplossen. Een jong Spaans stel kwam uit de bergen met een hondje, ze hadden de politie al gebeld, die zou de vondeling bij ons ophalen, ja, zij moesten natuurlijk doorlopen. Hondje in de fietsengarage met een bakje water, later gaf ik hem nog wat ham en brood. Achteraf bleken meerdere pelgrims hem in de bergen te hebben zien lopen. Uren later kwam de politie hem scannen, maar nee hoor, geen chip te vinden, dus ook geen baasje te traceren. Pablo, onze klusjesman kwam hem ‘s avonds met een halsbandje ophalen. Een jonge Italiaan, kwam een half uur voor sluitingstijd doodmoe binnen: hij was de dag daarvoor om 10 uur uit Napels weggereden, de volgende dag om 12 uur in St Jean Pieds de Port aangekomen en de oversteek naar ons begonnen. Gelukkig hadden we nog een bed voor hem, ga maar gauw een hapje eten, want de deur gaat zo op slot. Gisterochtend hielpen Thea en ik een Canadees van 78 jaar in zijn rugzak en poncho, en maakten met hem een vreugdesdansje in de gang..Me gusta estar aqui....