...Maar daar is dan ook alles mee gezegd. De vijfde dag is het, en ik heb eigenlijk alles wat er mis kan gaan in dit werk, meegemaakt. De eerste dag een Italiaans meisje met bedwantsen, dus moesten we aan de slag met de was, het stoomapparaat, en ‘s avonds zat ze met natte haren en schone kleren bij ons in de kamer een wijntje te drinken. De tweede dag stond er een grote Spaanse familie, die de spaghetti al klaar had liggen, klagend voor ons: alle inductie-platen in onze grote moderne keuken deden t niet. Ze dropen af en gingen teleurgesteld stokbrood zitten eten. Wat later niet aan de plaat maar aan de pannen bleek te liggen. Na de controle van alle pannen met een magneetje was dat ook weer opgelost. Diezelfde avond begon op eens héél hard het alarm te loeien. Meteen belde de centrale en kreeg ik instructies hoe we t uit moesten zetten. Maar elke keer begon t loeien opnieuw. Uiteindelijk lukte t Gerard en Thea om de knoppen te resetten. Dat was Zaterdag. Op Zondag begaven alle machine’s in de waskelder het, en die hebben we echt héél hard nodig. Gelukkig kon de technicus het probleem, dat ‘m in de electriciteit zat, maandagochtend oplossen. En toen, na een redelijk rustig verlopen maandag, bleek vannacht een “voleur” op de slaapzaal actief geweest te zijn, en meerdere dingen van “valeur” meegenomen te hebben. Een Koreaanse You-Tuber was 2 telefoons kwijt, een Amerikaanse vrouw 300€ uit de broek op haar bed, en man uit Slovenië 150€ uit z’n jas op zijn kussen... Beetje dom natuurlijk, de waarheid is dat iedereen een locker heeft naast zijn bed. En de droom dat de Camino een soort heilige plek is, kun je maar beter vergeten. Het is nèt de gewone wereld. Het is nu het tiende jaar dat ik dit werk doe, en alles heb ik al eerder meegemaakt. Maar zoveel in een paar dagen ....Voordeel was dat we ‘s avonds genoeg gespreksstof haddenbij onze glaasjes rode wijn en Patxaran...