Als ik er over nadenk, kan ik me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit een dag in mijn toch al redelijk lange leven zolang continue en zo hard gewerkt heb. Vanochtend begon ik 6 uur, en ben bijna onafgebroken tot vanavond 10 uur bezig geweest. Het is de achtste keer dat ik hier in de herberg werk, maar deze stroom van pelgrims heb ik nog nooit eerder meegemaakt.. 's Middags al zien we met angst t moment tegemoet dat we de doodvermoeide pelgrims die de zware tocht over de Pirineos gemaakt hebben,moeten vertellen dat onze 250 bedden vol zijn en we hun geen andere oplossing kunnen bieden dan naar Burguete door te lopen, of een taxi te nemen om verderop naar een bed te zoeken. En dit allemaal omdat het Govierno van Navarra besloten heeft dat we geen gebruik meer mogen maken van t Campamento . Vanaf het moment dat Marisol zich verheft en dit in t Spaans en Engels meldt, wordt t pas ècht werken. Een wirwar van mensen, een rij die tot aan de achterdeur staat, bespringt ons met vragen in t Spaans, Frans, Engels, Duits. We moeten taxis regelen, oplossingen aandragen, t houdt niet op. Koreanen die maar 3 woorden Engels spreken willen nog even hun pelgrimspas laten stempelen voordat ze op t laatste moment in de taxi springen. En ondertussen gaan de gewone dingen door: de vrouw die bezorgd al urenlang op haar vriendin zit te wachten die maar niet ui de bergen komt, breng je een kopje thee .De stapels was moeten ondanks de 2 kapotte machines weggewerkt worden, pelgrimspassen gestempeld. Gisteren was er een heel bijzonder moment: een Belgische zangeres van de Opera in Brussel vroeg of ze in de kerk mocht zingen. Na veel gezoek vond ik Valentin in de kerk, die ook nog eens frans bleek te kunnen spreken. In de pelgrimsmis zong ze 's avonds een beeldschoon Ave Maria , haarzuiver..En dan is alles weer gelukt, kunnen del lichten uit , en drinken we tevreden met ons leuke team (met z'n zevenen zijn we), een heerlijk glaasje wijn, lachen en halen verhalen aan over devoorbije dag.