De herberg slaapt, de Hospitaleros zijn allemaal naar bed, en ik zit nog even met een laatste slokje wijn, en de stilte om mij heen. Een stilte die mij thuis soms moeite kost, maar hier haast een beloning wordt. Zoveel stemmen, zoveel gesprekken en zoveel indrukken de hele dag. Gisteravond raakt ik aan de praat met een Chinees meisje uit Canada, en een Duits meisje. Aan t begin van de avond waren ze met hun handwas bezig . Onder t centrifugeren van hun kleren vroeg t Chinese meisje, waarom ik in Spanje was gaan wonen. Nadat ik mijn verhaal gedaan had, speelde ik de bal terug. Waarom loop jij de Camino, vroeg ik aan de Duitse. Die vraag maakt altijd veel los. Bij haar was t een verbroken relatie. De details ga ik niet op in. Maar van de week stelde ik dezelfde vraag aan een jonge Brazileen, die in Frankrijk woonde. We spraken dan ook in t Frans met elkaar. Waarom loop jij de Camino? Ik weet t niet zei hij, en t bleef even stil.Ik bleef hem verwachtingsvol aankijken, en, daar kwam t. De Vader van zijn beste vriend had ooit de Camino gelopen. Vader en zoon wilden dat samen nog een keer doen, maar, toen verongelukte de zoon. Hij deed t voor z'n vriend, en de Vader zou er straks voor hem staan, in Santiago..De pelgrims die ik tegenkom, jong of oud, zoeken nèt iets meer in t leven, proberen hun levensvragen en twijfels te onderzoeken. Oud en jong, van alle nationaliteiten. Wat doet het er toe dat er soms wat rolkoffer/bus en auto "pelgrims" tussen zitten. Dat is een te verwaarlozen aantal. En ach, in de Middeleeuwen waren er pelgrims uit heel Europa die alleen maar op pad gingen omdat ze gratis wijn en brood kregen....