Na een heerlijk biertje en een foto op de "Puente de piedra", de brug waarover ik in 2009 deze stad binnenkwam, stonden we tegen half twee weer eens ouderwets in de rij voor een herberg. Even een plekje om te douchen, te rusten en de rugzak te reorganiseren. Het is warm hier op de patio van de herberg, iedereen hangt onderuit, heeft slippertjes of sandalen aan. Iedereen heeft streepjes van z'n sokken op z'n onderbenen staan. Er wordt Italiaans, amerikaans en japans gepraat. Het punt is dus bereikt: de connectie met de Camino Frances. Als je met een passer over de landkaart van Spanje zou gaan, van links: Santiago, naar rechts : de Ebro-Delta, dan heb ik dat allemaal gelopen . Zo'n vrolijke 1200 km. Terugkijkend op het traject van deze 3 weken, realiseer ik me dat ik in het begin dacht, tjé, t is echt waar dat ik hier loop in deze prachtige Delta. En na een paar dagen regelmatig, tjá, waar ben ik nou eigenlijk aan begonnen, ik lijk wel gek... Maar nu is dat veranderd in tjo?, ik heb echt gedaan , ik heb t gehaald. En eerlijk gezegd was dat 3 jaar geleden ook zo. Wat anders is, en heel erg leuk, is de uitwisseling met m'n mede-Hospitaleros, degenen waarmee ik over 5 weken weer in de herberg in Roncesvalles ga werken. Hans, die schrijft :ik weet dat dit op je verlanglijstje stond. Gerard met z'n vrolijke commentaartjes. Wil, die op dit moment de Camino de Plata loopt. 's Avonds lezen Irma en ik zijn verslagen, en t klinkt heerlijk bekend. Problemen met t vinden van de gele pijlen in de Spaanse steden, een verhaal over de crème waarmee je voetjes t beste kunt verwennen. Het zit er weer op. Zometeen de stad in, lekker een hapje eten, en dan vòòr 10 uur met de rugzak de herberg uit (dan gaat ie dicht), richting het busstation, waar om 11.15 de nachtbus naar Valencia vertrekt. Hasta rapido.