Twee etappes verder dus. Gisteren kwamen we , behoorlijk leeg, om 4 uur aan in Alcanadre. Sjokkend door de hitte en bijna struikelend over àl die stenen, dacht ik maar aan èèn ding: straks de troostprijs, dat koude biertje. En in diezelfde bar hadden ze ook meteen de sleutel paraat voor ons onderkomen, de plaatselijke herberg. In dit geval "HET STATION" . t Klinkt raar, mijn lieve dochter die ik aan de telefoon had terwijl ze lamskotelletjes stond te bakken, begon zich al wat zorgen te maken, maar nee... We kregen echt de sleutel van t gebouw, ze hadden t wat proberen op te leuken met felle kleurtjes, er waren nieuwe matrassen, maar koud water en bijna geen WC papier. Er was èèn andere pelgrim., die we al eerder ontmoet hadden. 's Nachts denderden de treinen voorbij, want het is nog steeds een eche spoorlijn en een echt station. Bovendien onweerde en kletterde het, dus een roerige nacht. Toen we vanochtend in dezelfde bar de sleutel afleverden , tekende de eigenaar een alternatief stukje Camino uit. Aldoor langs de Ebro. Prachtig, stukken zo mooi van kleur, alles in grijs/wit tonen, alweer die tuintjes van God die mooier zijn dan wat we zelf ook maken. Wilde witte roosjes, bloeiende vlierbessen, bloeiende bramenstruiken, witte pluizen van de populieren, hoog nat gras en daardoorheen dansten witte vlindertjes . Langs de spoorlijn zwaaide ik naar de machinist van een trein, en hij toeterde terug. De spanjaarden durven toch nog veel persoonlijker te zijn. Gisteren op een warme landweg, stopte er een tractor, en de boer boodt ons een slok water aan uit z'n fles. En hier in dit bartje kregen we, naast ons biertje met olijven, van de eigenares een bordje paëlla met 2 vorkjes, omdat ze uit Galicië komt ( Santiago). Mensen toeteren, zwaaien, wensen je Buen Camino. Logroño is in zicht !!