...en ik weet bijna niet waar ik beginnen moet. Zoveel indrukken, zoveel verhalen. Het meest indrukwekkende was misschien wat er dinsdagavond gebeurde. We zaten bij de receptie, er was niet veel meer te doen, en opeens hoorde ik een prachtige stem in de gang. Wie zingt daar zo mooi, vroeg ik aan de groep jonge mensen die daar net binnen kwamlopen. Een Italiaans meisje met een mooie bos krullen antwoordde: ik. Zing nog wat vroeg ik. En daar klonk een stem!! Sopraan aan t conservatorium van Salerno. De pelgrims die binnenkwamen lopen na de mis applaudisseerden. Ik vroeg haar of ze de volgende ochtend voor de microfoon op onze kamer wilde zingen, denk er maar over na, als je wilt kom dan om 7 uur. En ja, daar stond ze de volgende ochtend, en haar prachtige stem schalde door t hele gebouw. Het zou mij niet verbazen als dit lieve, bescheiden meisje over een paar jaar een bekende zangeres was. Wat verder ? Druk is t, ondanks de Covid, soms een volle herberg met boze mensen die geen bed meer kunnen krijgen. Maar we zijn wel gewend om dat op te lossen. Nieuw was voor mij een vrouw die dreigde voor de deur te blijven liggen als ze geen bed kreeg. Maar uiteindelijk kregen we haar mee met de taxi naar Espinal waar nog bedden waren.Elke dag veel werk, en ook dagelijks pijnlijke voeten. Een paar keer per dag wissel ik van schoenen, en jammergenoeg mag ik niet meer in t bad in t klooster... Vanochtend even lekker door t mooie bos hier gewandeld, even rust, fluitende vogels, mooie bloeiende herfsttijloos. We zijn hier vandaag alweer een week, en ik weet dat de tweede week dan zo voorbij is. De hele dag een mondkapje op is pffffffttttt. En ik weet dat ik nooit in mijn leven zo hard heb gewerkt als hier in de herberg. En toch ben ik blij dat ik weer gegaan ben.