Ja ja, GELUKT!

Gisterochtend om 6.30 stapten Gerard, Wil en ik in t (rode) autootje van Juan Carlos. Allevier gekleed in rood en wit, de kleuren van San Fermin. Van hem kregen we alledrie een sjaaltje, dat hoort erbij.
Met de radio hard aan, reed hij, vrolijk achterom pratend, met een vaart van 110 km., door bochten waar je maar 60 mocht rijden. De stad Pamplona was één groot feest, jong en oud, dronken en nuchter, etalages en versieringen, alles om je heen was rood en wit.
Na koffie en churos in een bar, liepen we door de straten waar de stieren even later doorheen zouden hollen en waar de verhuurde balkonnetjes uitpuilden, naar de Plaza de Torros.
We hadden prachtige plaatsen, recht voor de ingang waar mannen en stieren binnenholden.
Een spektakel dat ruim een uur duurde, de uitdaging tussen mens en dier, met veel wooh- momenten.
Na afloop gingen we naar een bar om een Almuerzo San Fermin te eten. Een groot bord met spiegelei, worst, spek, aardappel en een glas wijn erbij. En dat 's ochtends om half tien..
Juan Carlos stond erop alles te betalen. Na een rondje door t centrum waar we een optocht van Giganten zagen, stapten we weer in t rode autootje en raceden net zo hard terug, want hij moest om twaalf uur een mis opdragen in zijn geboortedorpje, hier vlakbij.
Gisteravond weer gewoon 226 pelgrims. Vervelen doe je je hier niet...

Er is hier nog al eens wat op te lossen

Gistermiddag kwam een Duitse naar mij toe en zei , ik heb bed 127 gekregen, maar er liggen 2 mensen op te slapen. Je moet je voorstellen, een grote slaapzaal, met een soort cabinetjes met 4 bedden, 2 boven elkaar. Ik liep mee, en schudde aan 't innig verstrengelde paartje dat ik daar aantrof.
Mag ik jullie kaartjes even zien? Ze hadden eigenlijk de twee bovenbedden, maar waren lekker op 127 gaan liggen. Weer opgelost. Zo gaat t dus dagelijks, elke keer weer sta je voor verrassingen.
Of t nou om bedden, verloren sokken, een kapotte automaat waar ze net geld in gegooid hebben
of blaren gaat, alles moet opgelost worden.
Onze grote vriend Juan Carlos, vorig jaar nog priester/vicaris en nu bevorderd tot Prior van Roncesvalles, is prominent aanwezig. In de pelgrimsmis, maar ook nog steeds Pacharan schenkend in plastic bekertjes, om de mensen te motiveren voor een rondleiding en een gesprekje over hun motivatie.
Gisteren nodigde hij ons uit om één dezer dagen mee te gaan naar San Fermin in Pamplona, "dan rijden we om 6.30 weg, en kunnen 3 uur later weer terug zijn". Even kijken hoe de stieren door de straten hollen. Een verleidelijk aanbod, kijken of het lukt....

Even de voetjes hoog en een kopje thee.

Het is hier weer één continue stroom van mensen en indrukken, die vandaag om 7 uur begon
en door zal gaan tot na tienen. Toen Gerard en ik op de eerste verdieping de bedden controleerden, vonden we op bed 167 een berg spullen: slaapzak, Tshirt, pillen, flesjes, een horloge. De inhoud van een halve rugzak. We hoopten nog dat de eigenares zou opduiken, maar nee. Vertrokken.. Er blijft wel vaker iets liggen, maar zoveel spullen op één bed!
De administratie liet zien dat t van een veertigjarige Pamela uit Canada was, maar we hebben niets meer van haar gehoord.
Op zondag is het in Roncesvalles altijd extra druk, naast al die pelgrims die over de bergen heen uit Frankrijk komen, zijn er veel Spaanse dagjesmensen, die ook even in de herberg naar binnen gluren.
De leukste gast van vandaag is een Duitser, die hier met twee ezeltjes aankwam, beladen met hun eigen hooi. Ik ben zeker 3 kwartier met deze pelgrims bezig geweest. Een plekje in de wei voor ze vinden bij de oude herberg en water voor ze halen. De eigenaar vertelde dat hij dagelijks 3 uur met de verzorging bezig is, en dat de etappe van vandaag over de Pyreneeen eigenlijk te lang was, daarom hadden ze onderweg 2 uur liggen slapen.
Gisterochtend was er een andere bewerkelijke pelgrim, een Frans meisje, met knalrose geverfd haar, dat als laatste wegging. Ze had enorme paniekaanvallen, hartkloppingen,en ik heb zeker 3 kwartier op haar in zitten praten om haar te motiveren om verder te gaan. Het had ook geen zin om haar naar de dokter in Burguete te verwijzen. Daar zouden ze haar hooguit wat heftige pillen gegeven hebben, àls ze haar überhaupt begrepen hadden. Uiteindelijk heb ik haar uit staan zwaaien,en hoop er maar het beste van..

Weer terug in Roncesvalles, de Pirineos stralen...

Het gaat weer beginnen t werk in de herberg. Marisol gezoend, Gerard is net aangekomen en de auto met Hans , Wil en Irma zal zo ook wel arriveren, want om 1 uur is in La Posada de overdracht/lunch . En dan moeten we hard aan de slag, met één man minder..Piet we missen je nu al. Het is druk, vorige week hebben ze de oude herberg regelmatig open gehad.
We zien wel, met dit op elkaar ingewerkte team lukt t wel.
Het is een beetje thuiskomen hier...

De Camino, zoveel nationaliteiten...

Toch nog even een klein berichtje vanuit de stationsrestauratie in Leon, waar t overigens ..brrr..10/12 graden is, met een stevige wind.
Van Jordi kreeg ik de lijst die gisteren in de kerk werd voorgelezen. Elke avond wordt daar verteld waar de pelgrims van die dag vandaan komen. Gisteren dus: Duitsland / Italië / Canada / Denemarken / Frankrijk / USA / Korea / Singapore / Letland / Hongarije / België / Oostenrijk / Mexico / Zweden / Japan / Polen / Zwitserland / China / Brazilië / Holland / Slovenië / Engeland /
Nieuw Zeeland / Zuid- Afrika / Venezuela. Spanje, de provincies : Baskenland / Madrid / Valencia / Cadiz / Barcelona / Ciudad Real / Zaragoza / Jaen.
Waar elders vind je zo\'n bonte verzameling mensen?
Het waren weer mooie dagen.

De laatste werkdag...

Het is weer druk druk, extra omdat er gisteren twee Hospitaleros zijn weggegaan. De laatste loodjes dus. Heb wel weer zin in een paar luie uurtjes bij mijn zwembad, met een dik boek erbij.
Er gebeurt aldoor zoveel in de herberg-wereld, dat je op een geven ogenblik bijna overloopt van de indrukken.
Eergisteren viel middenin de nacht een dronken Fransman uit z\'n bovenbed. Met een knal waardoor de hele zaal wakker werd. Hij reageerde nergens op, dus werd door de Spaanse Hospitalera 112 erbij gehaald, die de diagnose drank stelden. De volgende ochtend heb ik hem erop aan gesproken, dat hij op zo\'n manier niet op een slaapzaal kan verblijven, maar een hotel moet nemen. Dat is maar één verhaal.
Nu zit ik bij Pepe mijn glaasje Paco García te drinken, en krijg van hem een fles cadeau. Op de markt heb ik vanochtend mooie paprika\'s voor thuis gekocht, en kersen voor op reis.
Morgen met de trein naar Avila, waar ik een nachtje blijf, en dan de 31e via
Madrid naar huis...

Een blozende non...

Sor Ana Maria, de non waar het hier allemaal omdraait, had vandaag een groot probleem. Op het moment dat de herberg tot in elk hoekje gevuld was, kwam er een vrolijk groepje Fransen binnenstappen. Vier vrouwen en 1 man. Ze hadden gereserveerd..?? Reserveren kan niet, alleen voor groepen, dus meer dan 10 mensen. Maar ja, ze trokken wel een printje uit hun rugzak.
Even wist ze niet wat ze moest doen, er was werkelijk geen plekje meer vrij. Ik moest veel sorry’svertalen, en uiteindelijk mochten ze voor een lief prijsje naar de Hospederia, het hotel dat ook bij dit kloostercomplex hoort, waar gelukkig plaats was.
Leon puilt werkelijk uit de laatste dagen. Mei is de drukste maand hier.
Vroeg vol, betekent voor mij vroeg vrij. Ik ga zo even lekker lezen op mijn kamer.

Twee werelden...

Vanochtend waren we weer even voor ons half uurtje stichtelijke bijscholing bij Sor Ernestine.
Wat een andere denkwereld, die vriendelijke, bleke non, in haar zwarte gebreide vestje, die eensdeels zegt dat je iedereen tegemoet moet treden alsof het Jesus was, en even later dat eigenlijk alleen christenen goed leven. Één van onze Hospitaleros, een Catalaan van de leeftijd van mijn zoons, Jordi, gaat er niet naar toe, dat klasje. Ik bewust wel, leren kun je altijd, kijken hoe anderen tegen iets aankijken, en voor mijn spaans kan het ook geen kwaad. Dagelijks zit ik daar dus, met haren nog nat van het douchen. Dromerig luisterend naar de verhalen over de eucharistie, Benedictus...en nog veel meer. Achter haar,buiten, lokt het groen van hun boomgaard, waar een non in ...broek... het gras maait. De middeleeuwse muur schermt hun af van de wereld Anno 2013.
En dan hier in die andere wereld, zit ik weer bij Pepe, die zegt, ik heb hier zo’nlekkere Rioja voor je... In de bar en frente.

1f4a