Pimientos de Padron

Elke keer als ik dit werk doe, is het t zelfde, zodra je op de helft bent gaat t hard. Voor de 7e keer zit ik op het terrasje waar de obers ons kennen, nog een scheutje wijn bijschenken, grapjes beginnen te maken, en de overheerlijke, gegrilde pimientos op tafel zetten. Weer is er een stroom pelgrims voorbij getrokken, heb ik een tijdje aan het hoofd van de lange rij gestaan, waar ze wachten om hun Compostela, en waar je even een babbeltje maakt: waar kom je vandaan, waar ben je begonnen, ja, je mag! Er hangt een computerscherm dat t nummer aangeeft. Ook de Camino raakt geautomatiseerd. Iedereen is moe, maar tevreden. Ze hebben t gehaald, of ze nou uit Texas of Granada komen. Nieuw is een certificat de distancia, waar je het aantal kilometers op laat schrijven dat je gelopen of gefietst hebt. 3€ kost dat. Maar ja, ook een pelgrimsbureau moet overleven en omzet draaien. Het is nog steeds prachtig weer, maar koude nachten. De twee jonge Belgen die net nog koffie bij ons dronken, de èèn wil acteur worden en de ander zit nog op school, slapen buiten vannacht. Ben blij met mijn warme bedje in t appartement.

Volle koffietafel...

Het ritme begint te komen , na t ontbijt in ons appartement lopen we over t plein voor de Kathedraal , waar 's ochtends bijna altijd pelgrims elkaar juichend staan te omhelzen, fotograferen , naar onze Huiskamer in t pelgrimsbureau. We lopen langs de lange rij van pelgrims die onder de druivenpergola op hun Compostela staan te wachten, langs t loketje van Alsa, de busmaatschappij waar ze hun terugreis kunnen reserveren, de trap op naar onze plek. Koffie zetten en wachten op de eerste Hollands/Vlaams sprekenden. Echt druk is t niet, als je t met de herberg vergelijkt. Maar er schuift in de loop van de dag een bonte verzameling mensen aan. Een jonge vent die z'n geld met internet verdiend en in z'n vrije tijd met gehandicapten zwemt. Een psycholoog die t hele stuk gefietst heeft, met pensioen is, en als vrijwilliger in een verzorgingstehuis werkt. Een Engelse vrouw die sinds haar 17e in Nederland woont, grootmoeder is, maar ook moeder van een zoon van 11, en helemaal uit Holland is komen lopen. Nu zitten we met een Rioja op een leuk terrasje... Salud, dinero y amor...

Increible/ ongelooflijk

Wat dit werk aan de Camino zo leuk maakt, is de onvoorspelbaarheid. In ons dagelijks leven zit veel herhaling , maar in de herbergen, en hier ook weer, verbaas ik me steeds over t leven, en dat wat mij overkomt. Gisteren bijvoorbeeld , toen ik op de Plaza de Obradoiro, met Annie slenterend in de richting van t Pelgrimsbureau, de twee Belgen met hun ezels zag lopen, die in Roncesvalles hun tentje bij ons opzetten , en mij daar verzekerden dat hun ezels t "de sappigste weide ooit" vonden. En dezelfde avond, toen ik de kathedraal in wilde lopen ( heerlijk om daar elke dag even rust te zoeken), zag ik wèèr een pelgrim uit Roncesvalles. Hij stond z'n dagelijks brood te verdienen met t maken van enorme, gekleurde zeepbellen. Ja, hij wist t nog wel, we zagen elkaar ook op t plein in Pamplona. Of hij even kon komen douchen? Nee, sorry, er is geen douche op het pelgrimsbureau... De rij hier gaat maar door en door, alle nationaliteiten . Briljant idee van Walter ( uit San Francisco) was om langs te gaan met plastic bekertjes en een kan heerlijk koel water. Hoe makkelijk kun je mensen blij maken!!

Zonnig Santiago

Toen ik 5 jaar geleden hier mijn Camino beëindigde, en in dit zelfde gebouw mijn Compostela haalde, was t grijs, somber weer. Vandaag straalt Santiago, beneden klinkt t geroezemoes van de pelgrims die in de rij staan voor hùn Compostela. En boven zitten we in de "huiskamer van de Lage Landen, mensen op te vangen die hun verhaal kwijt willen, 3 Belgen, en Anouk, net terug uit Fisterra. Vanochtend werden we in t pelgrimsbureau ingewerkt door een Engelsman, John, die hier de touwtjes behoorlijk in handen heeft. Interessant, dat het hem lukt binnen de Spaanse cultuur. Zelfs in de kathedraal heeft hij invloed. (?). Ik ga t allemaal nog zien en meemaken, dit is ook voor mij totaal nieuw werk, níet te vergelijken met t hospitalerawerk, en, mas relajada. Vanavond gaan we uit eten met alle buitenlanders die met John werken, morgen hebben we gereserveerde plaatsen bij een gitaarconcert in de Parador. Reismee werkt weer, jammer dat ik de weken in juli niet heb kunnen schrijven.

Domus en Domus Dei

Was in de herberg in Leon Domus Dei een dagelijks terugkerend verhaal, als we de pelgrims meenamen naar de kerk, hier is Domus t merk van de wasmachine waar ik regelmatig tegen aan zit te kijken...
Dat lijkt erger dan het is, er gebeurt veel bij de wasmachine. Tegenover je staan de mensen hun handwasje te doen, schrobben, ruiken aan hun wasje, vertellen dat ze in geen achttien jaar gewassen hebben. Soms geeft een man z'n vriendin aanwijzingen hoe ze t moet doen.
Gisteren en eergisteren liepen er machines vast, en dat moet wel opgelost worden.
Meestal hebben ze er muntjes in laten zitten. Wil en ik haalden 3.50 uit t filter, en een "gewassen Jesus"...
Eergisteren liep ik langs de kerk , 's avonds om 9.30 en hoorde orgelmuziek. Een jonge Spanjaard speelde en zong "Someone like you" van Adèle. Fascinerend mooi, een onverwacht concert.
Het zit er weer op. We hebben geluncht met de nieuwe groep, zeven Hospitaleros die het werk gaan doen dat wij met z'n vijven deden.
Nog een biertje met Gerard op t terras van t hotel, om 6 uur komt de taxi die me naar Pamplona brengt. En dan met de nachtbus terug naar de Costa Blanca, waar mijn privéherberg, zoals Nelleke dat noemt, alweer gevuld is...

Daar leer je weer van...

Gisteravond zat er buiten een Italiaan keihard te telefoneren, hij hield z'n mobiel met één vinger tegen z'n oor, wond zich verschrikkelijk op, heel macho, heel Italiaans.
Hè bah, dacht ik. Later kwamen we met hem aan de praat. Hij had 10x de Camino gelopen, beschreef hoe je dan je verstand op oneindig hebt en je lijf overwint, en pas later daar verder mee komt. Hoe je geestelijk pijn ervaart door wat er met mensen om je heen gebeurt, en je steeds weer een stapje terug moet doen om weer verder te komen. Nog veel meer. Leuke filosofische gesprekken, met iemand die me in eerste instantie tegenstond...
Vandaag vééééél extra poetswerk gedaan, overmorgen gaan we weg en we willen het netjes achter laten voor de volgende ploeg.
Het is alweer kwart over vijf, de Prior komt zo weer met de fles Pacharan en de plastic bekertjes die hij door de hele herberg heen uitdeelt, om vermoeide pelgrims mee te lokken met z'n historische Roncesvalles-tour... Time flies...

Wat is water toch belangrijk...

De zondag begon heel feestelijk, we waren uitgenodigd door de huishoudster van t klooster om churros met chocolade te komen eten. In onze beste kleertjes gingen we er naar toe . In de prachtige eetzaal, waar al gedekt was voor de lunch, stond een rond tafeltje voor ons klaar, en genoten we van de speciaaal voor ons gebakken churros.
Aan t eind van de middag was de herberg weer vol, en ging ik naar de overkant om,de oude herberg te openen. 36 Pelgrims druppelden er binnen. Tegen half negen kwam Gerard met z'n slaapspullen, een fles wijn en wat kaas . Ik plukte wat veldbloemen voor op de tafel, praatte wat met de diverse pelgrims, niets aan de hand. Licht uit en slapen...
Om 5.30 ging ik, achteraf gelukkig, even naar de WC, en merkte dat alle dames WC's vol papier zaten, niet meer doortrokken en er alleen maar een klein straaltje water uit de kraan kwam.
Geen water, een half uur voordat de 36 pelgrims weer zouden opstaan, tandenpoetsen etc. etc. Bedenk t maar.
We besloten een paar WC 's op slot te doen, bakjes voor t papier in de overgebleven WC 's te zetten, en elke pelgrim te vertellen dat t water niet werkte.
Als een Cerberus stond ik bij de trap en vertelde het noodbericht in meerdere talen.
't Schoonmaken daarna was geen lolletje. Soms vraag ik me af waarom ik dit werk doe, terwijl ik thuis alles door Pauline laat schoonmaken.
Maar ik herinner me dan ook dat ik als achttienjarige op Ruighenrode in Lochem t zelfde soort vakantiewerk heb gedaan. Tot verbazing van mijn moeder ( en mijzelf)..

De Pirineos op z'n best.

De ramen staan open, ik kijk tegen een groene helling aan terwijl ik een glaasje wijn drink en een lekker stuk jamon serrano oprol. Onder het raam hoor ik italiaans, engels en frans praten. Van de week zijn er drie picknicktafels met banken neergezet , waar gretig gebruik van gemaakt wordt.
Vorig jaar hadden we veel kou en regen, maar dit keer is t weer heel stabiel. Wel warm om te wandelen, de pelgrims komen soms met dikke handen en opgezette armen binnen. Drinken drinken drinken, regelmaat is ons enige advies. Als je als pelgrim niet goed voor je lijf zorgt, wordt je onmiddellijk afgestraft.
Eergisteren in de oude herberg hadden we een Amerikaan, een gezonde veertiger, die nerveus rond liep. Even later kwam hij, om half negen 's avonds, met z'n rugzak naar buiten. Wat ga je doen, vroeg ik.
De camino lopen, ik ben zo nerveus, en kan toch niet slapen. Gelukkig kon ik hem overhalen om te blijven. We hebben een tijdje zitten praten voor de herberg.
Hier in de Pyreneen, die door iedereen onderschat worden, na een lange reis in t donker gaan lopen, je eerste dag op de Camino, terwijl je in t bos geen pijl kunt onderscheiden...
De volgende ochtend had hij lekker geslapen, ging opgewekt op weg, en liet ons tevreden achter.
Bijna zondag alweer, nog maar een paar dagen...