Even stilte, en t laatste slokje wijn..

De herberg slaapt, de Hospitaleros zijn allemaal naar bed, en ik zit nog even met een laatste slokje wijn, en de stilte om mij heen. Een stilte die mij thuis soms moeite kost, maar hier haast een beloning wordt. Zoveel stemmen, zoveel gesprekken en zoveel indrukken de hele dag. Gisteravond raakt ik aan de praat met een Chinees meisje uit Canada, en een Duits meisje. Aan t begin van de avond waren ze met hun handwas bezig . Onder t centrifugeren van hun kleren vroeg t Chinese meisje, waarom ik in Spanje was gaan wonen. Nadat ik mijn verhaal gedaan had, speelde ik de bal terug. Waarom loop jij de Camino, vroeg ik aan de Duitse. Die vraag maakt altijd veel los. Bij haar was t een verbroken relatie. De details ga ik niet op in. Maar van de week stelde ik dezelfde vraag aan een jonge Brazileen, die in Frankrijk woonde. We spraken dan ook in t Frans met elkaar. Waarom loop jij de Camino? Ik weet t niet zei hij, en t bleef even stil.Ik bleef hem verwachtingsvol aankijken, en, daar kwam t. De Vader van zijn beste vriend had ooit de Camino gelopen. Vader en zoon wilden dat samen nog een keer doen, maar, toen verongelukte de zoon. Hij deed t voor z'n vriend, en de Vader zou er straks voor hem staan, in Santiago..De pelgrims die ik tegenkom, jong of oud, zoeken nèt iets meer in t leven, proberen hun levensvragen en twijfels te onderzoeken. Oud en jong, van alle nationaliteiten. Wat doet het er toe dat er soms wat rolkoffer/bus en auto "pelgrims" tussen zitten. Dat is een te verwaarlozen aantal. En ach, in de Middeleeuwen waren er pelgrims uit heel Europa die alleen maar op pad gingen omdat ze gratis wijn en brood kregen....

17/7 en de Oude Herberg

Vanochtend om half vijf werd ik gewekt door het deuntje van de Radetzky-mars. Een Japanse pelgrim was even buiten gaan kijken, hij wilde om 5 uur gaan lopen. in de herberg kun je er 's nachts wel uit, maar niet in, dus belde hij doodleuk aan de voordeur. Gisteren hadden we een "brandoefening" gehouden, dus zat ik meteen rechtop in bed ....Niets aan de hand gelukkig, maar inslapen lukt niet meer, om 6 uur had ik al weer dienst. Na ontbijt en 't schoonmaken slenterden we naar de koffie, en kwamen langs Mercedes, de gids van de rondleiding hierIn Roncesvalles. Er was niets te doen, dus konden we haar overhalen om de sleutel van de oude herberg te gaan halen. En ja, even later stapten we door die mooie deur die prachtige, zo vertrouwde plek binnen. Geen bedden meer, maar daardoor is de ruimte nog indrukwekkender geworden. Alle aandacht gaat naar die oude muren en albasten ramen. 17/7. Wonderlijk dat we juist op die dag daar weer binnenkomen. Het was 17/7/14 toen Gerard en ik daar voor t laatst werkten. Toen hoorden we wat er met de MH17 was gebeurd, en vertelden t de pelgrims. Er kwam een Hongaar binnen , lopend uit Budapest, piloot van beroep, zijn vader, ook piloot had hij verloren door een vliegtuigongeluk. Hij moest even gaan zitten, en we schonken hem een glas wijn in. La vida a veces....

Hele speciale pelgrims..

Gisteravond kwamen ze aan, Floske mijn nichtje, haar 18-jarige zoon Alexander en Hittjo, die hun bracht. Ze overnachten in t hotel/ restaurant waar ik elke dag met mijn mede-Hospitaleros lunch: la Posada. Dat van de film "the Way". Ik was nog nooit naar boven geweest, prachtige gangen, plafonds met enorme, eeuwenoude balken.. Vanochtend gingen zij vroeg op pad, terug naar St Jean Pied de Port, om de Camino te starten, en ik werkte gewoon in de herberg .t Was een drukke dag, met weer veel gebeurtenissen waar ik eindeloos, en met verbazing over zou kunnen schrijven. Maar de hele dag was ik me ervan bewust dat Floske en Alexander daar ergens hoog boven in de bergen tussen Frankrijk en Spanje liepen, en mijn kant opkwamen.Rond 3 uur kwam er een sms-je: nog een uurtje en we zijn er.. En net op t moment dat ik even naar buiten liep, zag ik ze er aankomen. Moe en warm, als echte pelgrims. Ze kregen hun stempel van Marisol. Na een douche en een biertje op t terras in de zon ging ik met ze naar de pelgrimszegening in de kerk, geleid door onze vrolijke Prior Juan Carlos, die later een rondleiding door t claustro, de bovengalerij van de kerk en de crypte gaf. Een bijzondere dag al met al..

Roncesvalles, t begint als thuiskomen te voelen.

Daar ben ik dan weer, al voor de zesde keer in Roncesvalles. Vrijdagmiddag meteen aan de slag, en inmiddels is t al zondag. En nu pas vind ik even een momentje om op de blog te schrijven. Heerlijk dus, dat doel in t leven, dat je nuttig te maken, en niet alleen maar bezig te zijn met dingen voor jezelf, boekje, filmpje, afspraakje. Een heel ander ritme dus dan thuis in Xàbia. Net stond ik met een stuk zwarte chocolade in mijn mond onder de douche, terwijl mijn katholieke vriendjes naar de 12 uur mis gingen om een hostietje te halen en mij beloofden om voor mij te bidden. Er is alweer van alles gebeurd. Gisterochtend een verdrietig Engels meisje dat haar IPod kwijt was, en zeker wist dat ze hem op haar bed had gelegd en hij dus gestolen zou zijn. . Vanochtend kwam er opeens een IPod uit een kussenhoesje rollen.. Twee jonge Duitsers stonden gisteravond gezellig met Gerard en mij te praten, de ene had net eindexamen gedaan, en vertelde dat hij op de "Jakobsweg " zijn verjaardag vierde. Dus liepen Gerard en ik vanochtend om 7 uur zingend naar bed 272 , waar hij klaar stond om te vertrekken. En ook dus al binnen 3 dagen een "bedwantsen-alarm". Een Engels meisje met verdachte beten. Alles wassen, ontsmetten, uitzoeken hoe t nieuwe stoom-desinfecteerapparaat werk om haar bed en dat van haar vriendin te onder behandeling te nemen.

Zo eten in La Posada, waar Pilar, de eigenaresse ons altijd stralend ontvangt, comida, lekker wijntje, en dan weer aan de slag. We hebben een leuke, enthousiaste en positieve ploeg dit jaar.

De laatste dag in Santiago

Tja, dan heb je weer zo'n echte Camino-ontmoeting. Je zit aan een tafeltje met je tweede glaasje tinto, omdat je klaar bent met 't werk, t park door bent geweest, en niets meer te doen hebt dan je koffer te reorganiseren. Een doedelzak speelt, de mensen gonzen om je heen, de zon begint te zakken. Dan schuift er een Duitse pelgrim aan, met haar café con leche. Mag ik hier even komen zitten, ik moet zo naar een rondleiding in de Kathedraal. Een onderwijzeres uit München. Ga je nog naar Fisterre? Nee, ik ben klaar, t is hier afgerond. Anderen moeten en zullen tot aan de oceaan, vinden het dàn pas afgerond. Ook hier op de Camino, juist hier op de Camino, zie je dat iedereen zijn eigen weg heeft te gaan. Mijn laatste avond in Santiago, nog èèn keer naar de Tuna, met hun heerlijke muziek, en dan morgen om 9 uur de trein naar Alacant. Ultreia...

De vaste gasten gaan terug naar huis...

Nog maar een paar dagen, dan zit t erop. Gisteravond hadden we al een soort afscheidsdinertje, met alle medewerkers, uitbundig eten, en drinken, vooral de Ieren uit onze ploeg kunnen er wat van. Tot slot kwam er een Queimada de Orujo op tafel, het licht ging uit... Magico! Aan de vaste groep bezoekers merk je dat de zomer op zijn eind loopt, alle leraren spoeden zich naar Nederland omdat ze volgende week weer les moeten geven. Vanochtend kwam José met zijn dochter langs . Hij woont in Torrevieja, dus eigenlijk bij mij om de hoek. Een veertiger, opgegroeid in Nederland, nu alweer jaren terug in Spanje. Perfect Nederlands en Spaans sprekend. Hij vond t zo echt Hollands, die "gezellige" huiskamer. Hogar de los Paises Bajos, staat er hier op t bord. Zijn dochter spreekt geen woord Nederlands. Door de crisis zijn er nu weer Spanjaarden naar Nederland aan t trekken. De eeuwige golfbeweging.

Regen, regen..

Beneden staan de pelgrims in plastic gehuld, en onze collega's van de Amigo-groep delen geen water uit, zoals een paar dagen geleden, maar snoepjes. De rij is korter. Een galicische omslag in t weer, een beetje zoals ik t van Roncesvalles ken. Gisteren begon de druilerigheid al. Wat een verschil met de dag ervoor, grijs, mysterieus, en bijna uitgestorven is de stad opeens. Waar blijven alle mensen? Hier in de Huiskamer blijven de mensen extra lang zitten, nemen nog een extra koffietje. Vandaag kwam er een Opa met zijn kleinzoon Jesse langs, 12 jaar. Over een week gaat hij naar de middelbare school. Leuk, hopelijk lukt t mij ooit mijn kleinkinderen mee te krijgen!

Bovenop de kathedraal, een sensatie!

Vandaag is de eerste grijze dag. Het was dus een perfecte timing gisteravond. Ik had een kaartje gekocht om de kathedraal òp te gaan. Via smalle, kronkelende traptreden cirkelden we naar de eerste verdieping , een soort gallerij, die helemaal rondloopt, waar vroeger de pelgrims sliepen. Nu staan de Gigantes er opgeslagen, enorme poppen die tijdens feesten gebruikt worden. Omdat de pelgrims vroeger niet al te fris roken ( en waren ) , werd t beroemde wierookvat, de botafumeiro, waar nu zoveel toeristen op af komen, uitgevonden. Daarna ging de groep t dak op, de eerste stap benam je de adem van schoonheid. Santiago, de torens, de rode daken, de groene heuvels in de verte, overgoten door de avondzon. Wat je alleen daarboven ziet is de verscheidenheid in schoorstenen. Een grote, bewerkte schoorsteen staat voor rijkdom. En een kruis, hoog op het dak, waar pelgrims hun kleren achterlieten, om verbrand te worden. Terug op de begane grond kijk je opeens heel anders omhoog!