Autovia Mudejar
Een (alcoholvrij) biertje langs de Autovia Mudejar. Ben al een paar uur onderweg, en heb toch besloten lekker door te rijden naar mijn huis en eigen bedje. Het zit er weer op, hard werken, maar een fijne groep. Het was wel een beetje het verhaaltje van de kleine nikkertjes, we begonnen met 8 Hospitaleros en moesten t vanochtend met 4 afronden. But, we did it. Gisteren nog een paar leuke momenten. Teresa, de Spaanse warmee ik een paar jaar geleden in de herberg van Leon werkte, kwam opeens als pelgrim de herberg binnen, een Spaanse uit Galicia die ik uit de problemen had geholpen, gaf me met tranen in de ogen een rozenkrans cadeau, en vlak voor 10 uur kwam er een totaal uitgeput Japans gezin de herberg binnen, kleurrijk, in pofbroeken, opgerolde dekens, een kindje van 1 en van 5. Ze zaten op de grond, en we gaven de kindertjes Magdalena's. Met hulp van t vertaalprogramma van Thea kregen we de inschrijving voor elkaar. Grappig, er komen steeds meer gezinnetjes in de herberg. We eindigden met een Amerikaans, Spaans en Japans gezinnetje op de derde. Het zit er weer op, ik heb een tevreden gevoel.
Waarom gaat t licht om 6 uur aan?
Deze vraag stelde een franse pelgrim mij vanochtend toen hij naar beneden kwam. "C'est bizar". Nee, vreemd is t niet, het zijn de regels van de herberg. Om 5.45 gaat de wekker, schiet ik in mijn spijkerbroek en gaan Thea en ik met onze rode Hospitaleros- jasjes naar beneden. De eerste handeling is op alle verdiepingen de lichten aandoen. En dan begint t hele circus weer. Het is druk de laatste dagen, en vanaf vanochtend zijn we nog maar met 5 Hospitaleros, ipv de geplande 8. Maar we zijn allemaal goed ingewerkt na anderhalve week. Het is mooi weer, de ramen staan open en ik hoor Frans praten en water stromen. Ik lig heerlijk even op bed met een kopje thee en een magdalena, na 2 uur dienst in de kist, met een stroom van pelgrims. . Er zijn erg veel Amerikanen op t ogenblik, waarom weet ik niet, ik heb t een paar keer gevraagd. Er is geen nieuwe film of boek uit over de Camino. Weinig Engelsen trouwens, is er op de Camino ook een Brexit? Morgen de laatste normale dag, dan ga ik weer afzakken naar XÃ bia.
112 bellen
De grootste uitdaging hier blijft t communiceren met de Spaanse wereld. Vrijdagavond bijv. kwamen er 2 bussen uit Pamplona naar boven, meer dan 70 mensen, bijna allemaal Spanjaarden, die zo snel mogelijk naar hun bed willen, ongeduldig, en dan moeten ze ook nog in hun eigen land aanwijzingen krijgen van een buitenlandse.. En gisteren, toen we 's avonds rond 9 uur allemaal ontspannen rondom de receptie naar gitaar en zang van een wat reggae-achtige Portugees stonden te luisteren, moesten we de hele ruimte ontruimen, om met 112 te kunnen communiceren. Een jonge Hollander meldde dat er op ruim een kilometer van de herberg een oude man ( onze leeftijd, ahum..) behoorlijk in de problemen was, hij kon bijna geen stap meer zetten. Zijn rug zat "op slot". Dit verhaal werd even later bevestigd door 2 jonge Italiaanse mannen. Actie dus. De Bomberos van 112 herhaalden alle vragen 2 keer, wilden de Hollander aan de telefoon, en kwamen toen met 2 auto's: een terreinwagen om de man uit t bos te vissen, en de ambulancia die hierachter op de parkeerplaats bleef wachten. Het liep allemaal goed af, de meneer kreeg een bed, en is vanochtend met zijn bezige Russische vrouwtje toch weer wandelend vertrokken. En de Italiaanse pelgrim die mee naarboven gegaan was om de plek terug te vinden, mocht als dank van ons 's avonds met zijn vriend in het hotel naar Duitsland/ Italië kijken, en zelf beneden weer stiekem de herberg in glippen.
Weer een keer boven t middeleeuwse perkament
Van de week vroeg Valentin, de nieuwe sacerdote (priester) ons of we een rondleiding door de Bibliotheek wilden hebben, en Ik haastte me daar ja tegen te zeggen. Een paar jaar geleden deden we dat al met de oude Don Jesus, en ik weet dus hoe indrukwekkend dat is. Dus, na het poetsen en bedden doen en de koffie bij Sabine, gingen we met z'n zevenen naar t Colegiata. Na een kort bezoek aan t Museum gingen we door een krakend donker trappenhuis naar de Bibliotheek, waar Valentin t alarm uitzette, en wij in die wondere wereld binnentraden. Overal eeuwenoude boeken, houten kaften, perkamenten bladen, prachtige zegels, en eindeloze opbergsystemen. Mag je in Nederland niet eens boven zo'n boek ademen, en moet je t met handschoentjes bekijken, hier mochten we er aankomen, en alles fotograferen. Thea moest zelfs een zwaar boek uit de kast tillen, deel van de show. Iedereen stond zich te verbazen en te genieten. Je wordt er stil van, zoveel geschiedenis. In één boek stonden de uitgaven van een Hospitalero uit 1830, een lijstje vergelijkbaar met de optellingen die wij in de wasserij maken.. Na afloop dronken we nog een glaasje Pacharan in de zitkamer van de sacerdotes. Wat een ochtend weer, zie het als een "beloning" voor ons werk.
De overloop, tegenwoordig de winterherberg.
Vorig jaar, toen onze energieke Prior Juan Carlos er nog was, was het zelden mogelijk om in dat gedeelte van t Klooster mensen te laten slapen. Regelmatig gebruikte hij het voor familie en bekenden. Die ruimte heeft al vele functies gehad, oficina/stempel en Inschrijftafel, fietsenhok. Zelf heb ik er in 2009 geslapen en mijn eerste stempel ontvangen. Van de winter is er verbouwd, er is een 2e slaapzaaltje gekomen, en een klein recreatie-ruimte gemaakt met zelfs een magnetron erin. Over het algemeen ligt die ruimte er verlaten bij. Maar soms zijn er van die pelgrims, die je hierboven niet kunt laten slapen. Dus 2 dagen achter elkaar was de overloop DE oplossing. Zondag kwam een Italiaans stel mèt een hondje, ze hadden gereserveerd per internet, betaald, maar niet gelezen dat je geen hond mee mag nemen. Dus, naar de overloop. Gisteren waren de pelgrims die daar sliepen erg bijzonder: een heel jong stel met een baby van een paar maanden. Ze kwamen wat dekens halen, die we eigenlijk niet uit willen delen, vanwege de kans op bedwantsen. Maar in dit geval...Vanochtend, de Pirineos straalden, en wij zaten aan t ontbijt en toen de voordeurbel ging. Ik liep naar beneden om open te doen, daar stonden ze: man, vrouw en kind in een doek, met de opgevouwen dekens in hun handen. Het lijken net Josef, Maria en t kindje Jesus, schoot er door mij heen.
Weer In de Txirimiri
Grappig, in t laatste verhaal van 2015 in Roncesvalles eindig ik met poncho's en Txirimiri, en dit jaar begin ik ermee. Deze hele dag bestond eruit. Echt de Pirineos, die enorme pakken van laaghangende bewolking en mist, en die hele fijne regen.Toen ik gisteren uit Pamplona naar boven reed was t zonnig en warm, in Burguete dronk ik nog een kopje koffie op een terrasje, en 5km verder, in Roncesvalles, zat t helemaal dicht. Thuiskomen in Roncesvalles, alhoewel er veel veranderd is, en er veel mensen waar ik jaren mee werkte verdwenen zijn, Juan Carlos, de Prior, waar we altijd Pacharan mee dronken, is nu Bisschop, Patxi die alles hier organiseerde is overleden, en Pilar is uit t restaurant La Posada weggetrokken. Veranderingen dus. Wat ook erg veranderd is, merkten Gerard en ik toen we vanochtend om 6 uur onze eerste dienst draaiden.Meestal doen we het licht aan, neem ik een kopje thee voor ons mee naar beneden, en staan we rustig iedereen die bepakt en bezakt vertrekt, een "buen Camino" te wensen. Maar er is opeens een enorme toename van de pelgrims die helemaal niet meer hun rugzak zelf willen dragen. Nee, geld in een envelopje, en de rugzak wordt verstuurd naar de volgende herberg. Vanmiddag was er zelfs een Koreaan, die zijn rugzak vanuit de vorige herberg, hoog in de Pirineos, naar ons had laten versturen ...en... hier aangekomen bedacht dat hij zijn poncho en andere schoenen zo miste. Of ik maar even een taxi kon regelen, zodat hij op en neer kon gaan om zijn spullen te halen. Hij kon echt niet tot morgen wachten. De pelgrim anno 2016. Natuurlijk verandert de Camino steeds. Ook ik gebruik mijn IPad, creditcard en digitale camera, zonnebrand met factor, Acquarius met toegevoegde vitaminen en mineralen.. Ook ik ben een hele andere pelgrim dan de middeleeuwse, die op stap ging voor t geloof, boetedoening, of, voor gratis brood en wijn.....
Pamplona por la noche
Op weg naar Roncesvalles, deze keer niet met de bus, maar met mijn trouwe Jetta, die t na een distributieriem-beurtje weer goed doet. Dit wordt alweer de 7e keer in Roncesvalles, zo vertrouwd is alles. En dat is mijn afwijking, hoe vertrouwder iets is, hoe prettiger ik me voel....De andere jaren kwam ik 's ochtends om 5 uur slaperig in een somber busstation in Pamplona aan, om een paar uur later met de bus naar boven te gaan. En zag ik Pamplona alleen op de terugweg. Maar nu had ik overdag een wonderschone tocht. Al die ruimte, die vlaktes, die rode aarde, de bekende namen: Cuenca, Zaragoza, Soria, Gallur, Tuleda, de Ebro over. Herkenning van de reizen met Wouter, en van mijn Ebro-Camino een paar jaar geleden. Om 6 uur reed ik een warm en druk Pamplona binnen, en kon nog een kamer krijgen in 't historische Hotel la Perla, op dit mooie grote plein. Het Spaanse leven bruist hier, de straten zijn vol van mensen die pintxos eten en een glaasje drinken. Een heerlijke stad. Morgen nog een uurtje de bergen in rijden, en dan om 1 uur de overdracht, en aan de slag. Grappig hoe van alle kanten de Hospitaleros zich naar Roncesvalles spoeden, Gerard, Thea in haar camper.. Verheug me erop om weer met hun aan de slag te gaan...
De dag die begon met poncho's en eindigde met churros.
De laatste hele werkdag hier, die begon met de 6 uur dienst en pelgrims die even buiten keken, en daarna besloten toch maar een poncho te kopen. Txirimiri dus, Baskische motregen . Wat overigens niet lang duurde, t klaarde snel. Tijdens de koffie op t terras van Sabina zaten we al weer in de zon. Grappige discussies soms, elk jaar constateer ik weer dat ik in een hele andere wereld ben opgegroeid als ik tussen al die katholieke vriendjes zit. Vanochtend ging het erover dat de andere Inge thuis 500 kleine kruisjes heeft, meegenomen van vakantiebestemmingen. Ze had er 5 op de meeneemtafel hier in de herberg neergelegd, die onmiddellijk verdwenen waren. Dus de volgende 495 komen eraan. Misschien moet ik maar eens een "katholiek dagboek" gaan bijhouden. Vanmiddag kwam Juan Carlos, de Prior binnen lopen, al dagen beloofde hij ons dat hij churros con chocolate voor ons zou maken. Om half acht in t klooster spraken we af.. Je maakt ze echt zelf, ja zei hij lachend. We haalden t maar net, t was druk, veel mensen met de bus uit Pamplona. Drukte, maar daarna de rust van die prachtige refter in t Monasterio waar t ronde tafeltje weer voor ons gedekt stond, en Rosa, de huishoudster ons verwelkomde. Die natuurlijk de churros en de chocolate gemaakt had.. Mooie dagen weer hier, soms ook pittig, zoals 2 dagen geleden toen ik om half 1 's nachts uit mijn bed gebeld werd door twee verregende fietsers, die pas om 6 uur 's avonds uit St Jean waren vertrokken. Er was ze gezegd dat ze t in 3 uur konden rijden .. Maar de Pirineos trilden van de donder-en bliksemslagen, het plenste.. Dus moest er in t donker een plekje tussen de slapende pelgrims gevonden worden. Morgen komen Gier en Mil met de kinderen. Ik verheug me erop ze hier rond te leiden. Daarna gaan we allemaal richting XÃ bia, zwembad, zee, relajar.