4 Dagen verder...
...en ik weet bijna niet waar ik beginnen moet. Zoveel indrukken, zoveel verhalen. Het meest indrukwekkende was misschien wat er dinsdagavond gebeurde. We zaten bij de receptie, er was niet veel meer te doen, en opeens hoorde ik een prachtige stem in de gang. Wie zingt daar zo mooi, vroeg ik aan de groep jonge mensen die daar net binnen kwamlopen. Een Italiaans meisje met een mooie bos krullen antwoordde: ik. Zing nog wat vroeg ik. En daar klonk een stem!! Sopraan aan t conservatorium van Salerno. De pelgrims die binnenkwamen lopen na de mis applaudisseerden. Ik vroeg haar of ze de volgende ochtend voor de microfoon op onze kamer wilde zingen, denk er maar over na, als je wilt kom dan om 7 uur. En ja, daar stond ze de volgende ochtend, en haar prachtige stem schalde door t hele gebouw. Het zou mij niet verbazen als dit lieve, bescheiden meisje over een paar jaar een bekende zangeres was. Wat verder ? Druk is t, ondanks de Covid, soms een volle herberg met boze mensen die geen bed meer kunnen krijgen. Maar we zijn wel gewend om dat op te lossen. Nieuw was voor mij een vrouw die dreigde voor de deur te blijven liggen als ze geen bed kreeg. Maar uiteindelijk kregen we haar mee met de taxi naar Espinal waar nog bedden waren.Elke dag veel werk, en ook dagelijks pijnlijke voeten. Een paar keer per dag wissel ik van schoenen, en jammergenoeg mag ik niet meer in t bad in t klooster... Vanochtend even lekker door t mooie bos hier gewandeld, even rust, fluitende vogels, mooie bloeiende herfsttijloos. We zijn hier vandaag alweer een week, en ik weet dat de tweede week dan zo voorbij is. De hele dag een mondkapje op is pffffffttttt. En ik weet dat ik nooit in mijn leven zo hard heb gewerkt als hier in de herberg. En toch ben ik blij dat ik weer gegaan ben.
Weer terug..
Ben er weer, in Roncesvalles sinds afgelopen vrijdag. Na dat brave leven, gestuurd door alle Coronaregels, is er opeens weer die storm van indrukken door t werken hier in de herberg. Vertrouwd aan de ene kant, maar aan de andere kant zo anders, met die maskers op en alle veiligheidsmaatregelen. We poetsen wat af, alle bedden hebben plastic hoezen gekregen, die we elke dag moeten ontsmetten, de kussens moeten we sprayen, alle handvaten afnemen. De pelgrims krijgen bij inschrijving een pakje met wegwerp laken en sloop mee. Dat scheelt wel veel was. Maar, er is niets veranderd aan de gezelligheid en gelach, het werken met je vriendjes, het lekkere eten bij Sabina tussen de middag, en de hoeveelheid lekkere glaasjes rode wijn en hapjes na 22.00 uur, als de lichten uitzijn en de pelgrims slapen. Het gevoel van thuiskomen hier, de Spanjaarden die je begroeten alsof je er gisteren nog was. Maar ja, t is natuurlijk al de elfde keer dat ik hier werk. Gisteren was t extreem druk, weer rijen wachtend in de gang, nat van de regen. Gelukkig konden we bijna iedereen een bed geven. Uiteindelijk toch 155 pelgrims in huis. Het blijft heel bijzonder werk, je bent aldoor problemen aan t oplossen. Een jong Spaans stel kwam uit de bergen met een hondje, ze hadden de politie al gebeld, die zou de vondeling bij ons ophalen, ja, zij moesten natuurlijk doorlopen. Hondje in de fietsengarage met een bakje water, later gaf ik hem nog wat ham en brood. Achteraf bleken meerdere pelgrims hem in de bergen te hebben zien lopen. Uren later kwam de politie hem scannen, maar nee hoor, geen chip te vinden, dus ook geen baasje te traceren. Pablo, onze klusjesman kwam hem ‘s avonds met een halsbandje ophalen. Een jonge Italiaan, kwam een half uur voor sluitingstijd doodmoe binnen: hij was de dag daarvoor om 10 uur uit Napels weggereden, de volgende dag om 12 uur in St Jean Pieds de Port aangekomen en de oversteek naar ons begonnen. Gelukkig hadden we nog een bed voor hem, ga maar gauw een hapje eten, want de deur gaat zo op slot. Gisterochtend hielpen Thea en ik een Canadees van 78 jaar in zijn rugzak en poncho, en maakten met hem een vreugdesdansje in de gang..Me gusta estar aqui....
Op de terugweg
Na weer een overnachting in Pamplona, in t zelfde hotel als op de heenweg, werd ik vanochtend in t busstation door Thea uitgezwaaid, die nu zelf onderweg naar Bilbao is. Ruim twee weken werkten we weer lekker samen, het zit er op. Het is altijd weer heel dubbel om uit Roncesvalles te vertrekken. Zo’n periode is heel intensief, en t wegrijden voelt steeds raar. Rogier is jarig vandaag, in Valencia hoop ik de bus naar Xàbia te halen, kortom, t gewone leven komt weer binnen. Busstop, een café con leche, en zo weer verder, nog een paar uur door t wijdse landschap. Ik heb een gezellige Spaanse buurvrouw naast me zitten...
Eufore momenten...
Er zijn van die momenten in dit werk, die onvergetelijk zijn. Vandaag was er weer zo een. Thea, mede Hospitalera , zei mij dat er een Duitse pelgrim was, die op orgelles zat, en zo graag op t orgel in de kerk zou willen spelen. Meteen herinnerde ik me t moment, 2 jaar geleden, dat een opera-zangeres uit Brussel iets dergelijks vroeg. Ik had toen onze priester Valentin kunnen overhalen, zij had een prachtig Ave Maria in de kerk gezongen. Gelukkig kwam Valentin om 18.15 naar de herberg voor de rondleiding, en kon ik hem er op aanspreken. Dus togen pelgrim Siegbert en ik om 19.00 naar de kerk, waar de priesters, 93-jarige Don Jesus en Prior Bibiano al zaten, en hij achter het orgel plaats mocht nemen,en een kwartier de tijd kreeg. “ Meine Hände zitterten” zei hij, toen we de kerk uit liepen. Het was de eerste keer dat hij in een kerk speelde. Hoe kan ik je bedanken... Doe maar een bijdrage in de Donativo, was mijn antwoord, want ik had geen tijd voor een drankje. Er kwam net een flinke lading nieuwe pelgrims de herberg binnenlopen. En eigenlijk was mijn beloning al dat t wéér gelukt was. 2 Uur later deden Thea en ik onze ronde over de zaal, om te kijken of alles rustig was, voordat de lichten uitgingen. Halverwege de rij op de eerste verdieping hoorde we onbedaarlijk gesnurk. . Hé, oude Chinees, zei Thea, draai je eens op je zij.. Gelukkig hoorde en verstond hij haar niet.
Rustig is t in de herberg...
...Maar daar is dan ook alles mee gezegd. De vijfde dag is het, en ik heb eigenlijk alles wat er mis kan gaan in dit werk, meegemaakt. De eerste dag een Italiaans meisje met bedwantsen, dus moesten we aan de slag met de was, het stoomapparaat, en ‘s avonds zat ze met natte haren en schone kleren bij ons in de kamer een wijntje te drinken. De tweede dag stond er een grote Spaanse familie, die de spaghetti al klaar had liggen, klagend voor ons: alle inductie-platen in onze grote moderne keuken deden t niet. Ze dropen af en gingen teleurgesteld stokbrood zitten eten. Wat later niet aan de plaat maar aan de pannen bleek te liggen. Na de controle van alle pannen met een magneetje was dat ook weer opgelost. Diezelfde avond begon op eens héél hard het alarm te loeien. Meteen belde de centrale en kreeg ik instructies hoe we t uit moesten zetten. Maar elke keer begon t loeien opnieuw. Uiteindelijk lukte t Gerard en Thea om de knoppen te resetten. Dat was Zaterdag. Op Zondag begaven alle machine’s in de waskelder het, en die hebben we echt héél hard nodig. Gelukkig kon de technicus het probleem, dat ‘m in de electriciteit zat, maandagochtend oplossen. En toen, na een redelijk rustig verlopen maandag, bleek vannacht een “voleur” op de slaapzaal actief geweest te zijn, en meerdere dingen van “valeur” meegenomen te hebben. Een Koreaanse You-Tuber was 2 telefoons kwijt, een Amerikaanse vrouw 300€ uit de broek op haar bed, en man uit Slovenië 150€ uit z’n jas op zijn kussen... Beetje dom natuurlijk, de waarheid is dat iedereen een locker heeft naast zijn bed. En de droom dat de Camino een soort heilige plek is, kun je maar beter vergeten. Het is nèt de gewone wereld. Het is nu het tiende jaar dat ik dit werk doe, en alles heb ik al eerder meegemaakt. Maar zoveel in een paar dagen ....Voordeel was dat we ‘s avonds genoeg gespreksstof haddenbij onze glaasjes rode wijn en Patxaran...
Ja,het is weer zover....
Het is 10.30 en ik zit aan een ontbijtje in t restaurant van t Station Joaquin Sorolla in Valencia. Een heerlijke croissant, zo lekker bakken ze ze niet in Amsterdam. Ben al ruim 2 uur onderweg, en ga straks met de Ave/ hogesnelheidstreinnaar Madrid en dan overstappen richting Pamplona, waar ik met mede-Hospitalera en kamergenote Thea een kamer heb besproken op t plein tegenover t stadhuis. Een momentje van luxe, want morgen begint t weer, het werk in de herberg. “Niet te hard werken “ zei Erik toen hij mij op t station van Xeraco afzette vanochtend. Maar dat is haast onmogelijk daar. Alhoewel ik vermoed dat er nu niet zoveel pelgrims zijn als vorig jaar in mei. Het is de eerste keer dat ik zo vroeg in het seizoen ga.... En t weer, hoe zal dat zijn? Nog sneeuw? Daarom heb ik mijn auto maar thuis gelaten, dit Spaanse vehikel heeft geen winterbanden. Ander probleem was miin kleding. Ik heb m’n hele kast uitgespit om nog wat warme truien te vinden, nooit nodig aan de Costa Blanca. Mijn warme kleren liggen in Amsterdam. De tiende keer alweer in Roncesvalles, time flies, het is een beetje thuiskomen.